Αυτός ο καιρός που δεν αποφασίζει προς τα που θέλει να πάει μοιάζει με παιδάκι που χάθηκε.Ψάχνει να βρει αγαπημένα του πρόσωπα από εδώ, από εκεί,προς τα πάνω ,προς τα κάτω, αλλά πουθενά. Το πρωί ξεκινάει με την όπισθεν.Φοράω τα γκρι μου χειμωνιάτικα και ξεκινώ για τη δουλειά σφιγμένα.Όταν έρθει μεσημέρι μπαίνω με ανακούφιση στο αυτοκίνητο που έχει λουστεί στον ήλιο και ξεδιπλώνομαι στη γλυκιά του ζέστη.Δεν προλαβαίνω να στρίψω στη γωνία και πνίγομαι.Πάω να ανοίξω το παράθυρο για να μπει μια στάλα δροσιάς και βλέπω στην άλλη άκρη τον ουρανό να χαμηλώνει σκούρος μπλε,γριζόμαυρος δράκος να πλησιάζει απειλητικά..Πού βρίσκομαι;Σε ποια χώρα;Από το παράθυρο της κουζίνας με αγκαλιάζουν παιχνιδιάρικα οι ηλιαχτίδες .Η μπαλκονόπορτα του υπνοδωματίου χτυπιέται από σταγόνες βροχής.Τουλάχιστον θα δούμε το ουράνιο τόξο.Το ψάχνω μα δεν το βρίσκω.Τι γίνεται βρε παιδιά; Λέτε να δούμε και χιόνι Μάη μήνα;Ε!Πάει ο καιρός τρελάθηκε!Αυτό είναι σίγουρο.Εμείς πως θα τη βγάλουμε καθαρή δεν ξέρω.
Απ΄την άλλη εγώ έχω ρυθμίσει όλες τις λειτουργίες μου για τον ερχομό του καλοκαιριού.Το περιμένω, το καρτερώ, το λαχταρώ .Ό,τι τρέλες και να μου κάνεις παλιόπαιδο εγώ θα φορέσω τα καλοκαιρινά μου χαμόγελα και την καλοκαιρινή μου διάθεση.Τη μέρα ετούτη που θα βγει ελπίζω να φύγουν τα παράξενα καμώματα του παιχνιδιάρη καιρού.Να φύγουν όλα τα στραβά και τα ανάποδα.Να βγάλω το καλώδιο από τη μπρίζα και η ώρα να αρχίσει να κυλάει πιο αργά.Να τεντωθώ χαλαρά ,να κάτσω σε τρεις πολυθρόνες να βρεθώ με τους φίλους μου,να θυμηθούμε ,να γελάσουμε ,να ξεκαρδιστούμε,να πονέσει η κοιλιά μας από τα γέλια ,να δακρύσουμε .Να πέσουμε κάτω από τα αστέρια χίλιοι καλοί να χωρέσουμε σε μια στάλα σπίτι .Εκεί που ξεχειλίζει η ανεμελιά και η ξεγνοιασιά των αλλοτινών μας χρόνων.Εκεί που είναι καλοκαίρι.Σαν μικρό παιδί και εγώ τώρα σκούζω.Με έχει πιάσει μια ανυπομονησία.Δεν μπορώ να περιμένω άλλο .Δεν κρατιέμαι................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου