Σάββατο 3 Μαΐου 2014

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ...

    Εκεί στην αρχή της χρονιάς μου έγινε  η πρόταση και εγώ απλά δέχτηκα.Έτσι από τη μια στιγμή στην άλλη,  από το νηπιαγωγείο μεταπήδησα  στην έκτη δημοτικού .Να βρίσκομαι με  εκτάκια,να γνωριζόμαστε, να παίζουμε, να αστειευόμαστε. Είμαι εγώ, είσαι εσύ,είναι αυτοί ...είμαστε όλοι μαζί μια ομάδα.
   Αλήθεια παίζουν τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία;Ναι! Παίζουν !Αλλά τι παιχνίδια;Στα ομαδικά παιχνίδια της αυλής με την μπάλα,στο κυνηγητό,στο κρυφτό έχουν μπει κινητές  οθόνες  όλων των μεγεθών με παιχνίδια τα περισσότερα άγνωστα σε εμάς τους "κάπως" μεγαλύτερους.Αλλά δε λέω κάτι που δεν ξέρουμε ήδη.
  Αλήθεια παραμύθια  ακούνε;Είναι αρκετά μεγάλα -νομίζουν -   για  παραμύθια  ,αλλά έχουν τόσα ακόμα να μάθουν από αυτά !!!Και επειδή με τα παραμύθια νιώθω πιο καλά ,άρχισα  με το "μια φορά κι έναν καιρό..." και το ταξίδι ξεκίνησε και όλους μαζί, μας πήγε σε ένα παλάτι όπου φυσικά ζούσαν ένας βασιλιάς και μια βασίλισσα. Πρωτότυπο;Καθόλου.Όταν όμως έχεις να κάνεις με παιδιά το απλό γίνεται περίπλοκο,το γνωστό  άγνωστο, το σοβαρό αστείο και πράγματα παράξενα αρχίζουν να συμβαίνουν.
   Εκεί στο δάσος δίπλα στο παλιό αδαμαντωρυχείο, να ένα σπιτάκι κουκλίστικο.Οι κοντοί ψηλώνουν,πόδια βατράχου ,φτερά νυχτερίδας και πουκάμισο φιδιού κάνουν το δηλητήριο για αυτήν που θέλουν να ξεκάνουν.Αυτοί που έχουν μέσα τους την κακία αποκτούν "καλία"(όπως είχε πει κάποτε  η μικρή μου Ευρώπη)και μια αληθινή αγάπη γεννιέται.
  Αλήθεια πιστεύουν τα παιδιά στη μαγεία;Νομίζω πως πιστεύουν μόνο ότι βλέπουν αλλά ,θα΄θελαν  να υπάρχει στη ζωή τους και αυτό το μαγικό στοιχείο.Τι κρίμα που δεν ξέρουν πως ότι πιστεύεις με όλη σου την ύπαρξη  μπορεί να συμβεί.Έτσι ένας συνηθισμένος  καθρέφτης  που δείχνει τα πράγματα όπως είναι όταν καθρεφτίζονται μπροστά του ,γίνεται κάποτε  μαγικός ίσως γιατί αυτό που βλέπουμε δεν μας αρέσει....
  Τι λέω ;Αυτό που θέλω να πω είναι πως είναι ωραίο να είσαι παιδί .Χαίρομαι που αυτά τα παιδιά με βάλανε στην παρέα τους και μ΄αφήνουν να τους λέω παραμύθια.Που απογειώνουν το παραμύθι το πάνε σε άλλη διάσταση αλλά με αφήνουν και μένα να ταξιδέψω μαζί τους.Που του βάζουνε χρώματα και με αφήνουν και μένα να κρατήσω λίγο το πινέλο.Που του δίνουν κίνηση και με αφήνουν και μένα να ονειρεύομαι.
   Βέβαια εδώ το ζητούμενο είναι αυτό το ταξίδι να παρουσιαστεί μπροστά σε κοινό από γονείς και παιδιά στην μικρή μας πόλη λίγο πριν κλείσουν τα σχολεία.Να  βγει το παραμύθι προς τα έξω,να παραμυθιάσουμε και άλλους ,να δείξουμε ...ή να εκτεθούμε ,να μας χειροκροτήσουνε και ίσως να προβληθούμε...Και μόνο στην ιδέα  με πιάνει ταραχή. Λοιπόν αυτές τις ενοχλητικές σκέψεις εκπαιδεύομαι να τις διώχνω μακριά.Αν και ξανάρχονται επαναλαμβάνω τη διαδικασία "γρήγορη εκκένωση του εγκεφάλου".    
  Αλλά τι να κάνουμε,όπως όλα τα παραμύθια έτσι κι αυτό θα έχει το τέλος του.
Είμαι σίγουρη πως όλα θα πάνε καλά. Κάτι μέσα μου ,μου λέει πως οι άλλοι θα ζήσουν καλά, αλλά εμείς καλύτερα! 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου