Μια φορά το χρόνο για όλους υπάρχει η μέρα των γενεθλίων μας.Τα παιδάκια την περιμένουν για να τη γιορτάσουν να πάρουν δώρα να ξεσαλώσουν , κάποιοι οι μικρότεροι τη χαίρονται, κάποιοι άλλοι οι κάπως μεγαλύτεροι προσπαθούν απλώς να την ξεχάσουν.
Όπως καταλαβαίνετε εγώ άνθρωπος της τρίτης κατηγορίας.Ενώ προσπαθώ να την προσπεράσω όσο γίνεται πιο ανώδυνα, να αποφύγω ευχές και σχόλια που τα συνοδεύουν(πόσο έγινες,πόσα κεράκια;κ.λ.π.)υπάρχουν πάντα γύρω σου άνθρωποι- δε λέω που σε αγαπούν-και στο θυμίζουν.
Η μαμά μου μέρες πριν:"Μαρία την άλλη βδομάδα έχεις γενέθλια, πρέπει να ετοιμάσουμε παντεσπάνι και καμιά πίτα".Η κολλητή μου:"Φιλενάδα πλησιάζουν τα γενέθλιά σου... αλλά θα λείπω".Τα παιδιά μου:"Μαμά που θα κάνεις το πάρτυ σου;" Οι γείτονες με μνήμη ελέφαντα θυμούνται από ξεφαντώματα αλλοτινών χρόνων:"Χρόνια πολλά Μαρία!Σήμερα δεν είναι τα γενέθλιά σου;Καλά θυμόμαστε...."Και έρχεται η μέρα που λες:"Ωχ!!!Άλλος ένας χρόνος στην καμπούρα μου!"
Μαζί ήρθε και η "ευχή" που με αποτελείωσε:"Να είσαι καλά να μας προσέχεις."Φέτος για πρώτη φορά το άκουσα και αυτό και πήρα ανάποδες στροφές.Ώστε αυτό είμαι λοιπόν για κάποιους!Μια μηχανή που προσέχω, που φροντίζω, που κουρεύω, που καθαρίζω, που μαγειρεύω, που βγάζω το φίδι από την τρύπα,που παλεύω να κρατήσω ισορροπίες, που αφήνω τους άλλους να δοκιμάζουν τις αντοχές μου,τα όριά μου...και πρέπει να λέω και ευχαριστώ!
Αυτή δεν ήταν ευχή για μένα.Ήταν ευχή που πήγαινε σ΄αυτόν που την ευχήθηκε.Όχι!Δεν είπα ευχαριστώ.Έβαλα τελεία.
Δέχτηκα τα ζουμερά φιλιά των παιδιών μου.Μίλησα με φίλους που με θυμήθηκαν,κέρασα τη γειτονιά με σοκολατόπιτα, φρουτότουρτα και παγωτό.Κράτησα τα παιδιά μου και τους φίλους τους στην αυλή για να ακούσω το κλασικό τραγούδι -μετά τα έστειλα να συνεχίσουν το παιχνίδι τους-.Ήπιαμε τα ποτάκια μας σε στημένο σκηνικό δικής μου αισθητικής.Απόλαυσα το ηλιοβασίλεμα σαν μουσική που γράφτηκε μόνο για μένα και όταν έπεσα για ύπνο κράτησα την ευχή που γράφτηκε μόνο για μένα.
Άντε και του χρόνου πάλι, να μετράμε συν ένα...να μη χαλάμε και το έθιμο.
Όπως καταλαβαίνετε εγώ άνθρωπος της τρίτης κατηγορίας.Ενώ προσπαθώ να την προσπεράσω όσο γίνεται πιο ανώδυνα, να αποφύγω ευχές και σχόλια που τα συνοδεύουν(πόσο έγινες,πόσα κεράκια;κ.λ.π.)υπάρχουν πάντα γύρω σου άνθρωποι- δε λέω που σε αγαπούν-και στο θυμίζουν.
Η μαμά μου μέρες πριν:"Μαρία την άλλη βδομάδα έχεις γενέθλια, πρέπει να ετοιμάσουμε παντεσπάνι και καμιά πίτα".Η κολλητή μου:"Φιλενάδα πλησιάζουν τα γενέθλιά σου... αλλά θα λείπω".Τα παιδιά μου:"Μαμά που θα κάνεις το πάρτυ σου;" Οι γείτονες με μνήμη ελέφαντα θυμούνται από ξεφαντώματα αλλοτινών χρόνων:"Χρόνια πολλά Μαρία!Σήμερα δεν είναι τα γενέθλιά σου;Καλά θυμόμαστε...."Και έρχεται η μέρα που λες:"Ωχ!!!Άλλος ένας χρόνος στην καμπούρα μου!"
Μαζί ήρθε και η "ευχή" που με αποτελείωσε:"Να είσαι καλά να μας προσέχεις."Φέτος για πρώτη φορά το άκουσα και αυτό και πήρα ανάποδες στροφές.Ώστε αυτό είμαι λοιπόν για κάποιους!Μια μηχανή που προσέχω, που φροντίζω, που κουρεύω, που καθαρίζω, που μαγειρεύω, που βγάζω το φίδι από την τρύπα,που παλεύω να κρατήσω ισορροπίες, που αφήνω τους άλλους να δοκιμάζουν τις αντοχές μου,τα όριά μου...και πρέπει να λέω και ευχαριστώ!
Αυτή δεν ήταν ευχή για μένα.Ήταν ευχή που πήγαινε σ΄αυτόν που την ευχήθηκε.Όχι!Δεν είπα ευχαριστώ.Έβαλα τελεία.
Δέχτηκα τα ζουμερά φιλιά των παιδιών μου.Μίλησα με φίλους που με θυμήθηκαν,κέρασα τη γειτονιά με σοκολατόπιτα, φρουτότουρτα και παγωτό.Κράτησα τα παιδιά μου και τους φίλους τους στην αυλή για να ακούσω το κλασικό τραγούδι -μετά τα έστειλα να συνεχίσουν το παιχνίδι τους-.Ήπιαμε τα ποτάκια μας σε στημένο σκηνικό δικής μου αισθητικής.Απόλαυσα το ηλιοβασίλεμα σαν μουσική που γράφτηκε μόνο για μένα και όταν έπεσα για ύπνο κράτησα την ευχή που γράφτηκε μόνο για μένα.
"...κράτα γερά και μη σταματάς να ονειρεύεσαι...Ταξίδευε στο γαλάζιο...μα μην ξεχνάς!Είμαι κι εγώ στο πλάι σου και ... Σ΄αγαπώ..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου