ΤΕΛΙΚΑ ΜΙΣΟΓΕΜΑΤΟ

   Με το ποτήρι μισο-; γεμάτο, με την αλμύρα ακόμα στα χείλη, με την εικόνα της γαλαζοπράσινης, φουρτουνιασμένης θάλασσας στα μάτια...καλώς ορίζω το Φθινόπωρο.

   Οι διακοπές έλαβαν τέλος αλλά η θλίψη δεν έχει θέση στην καρδιά μου.Ακούγοντας το τραγούδι "κρυφή μου θάλασσα" λέω το τελευταίο αντίο και ανοίγω την αγκαλιά μου στα καινούρια που θα΄ρθουν.Ό,τι και να΄ναι καλά ή άσχημα, ας έρθουν.   

    Ένα βήμα πριν από το φθινόπωρο εκτός από όλα τα ωραία του φετινού καλοκαιριού θέλω να κρατήσω σφιχτά μια φράση του γιου μου που νομίζω ...τα λέει όλα.Όταν τον ρώτησαν στη θάλασσα "πού είναι η μαμά σου;"Αυτός απάντησε δείχνοντας  "Βλέπεις;Εκείνο το ανέμελο κεφάλι".
   Να έχετε ένα ωραίο βράδυ.Εύχομαι καλή σχολική χρονιά  στους εκπαιδευτικούς και στους μαθητές.
   Σας φιλώ!
                                        "το ανέμελο κεφάλι"

ΑΝΤΙΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!!

   Αποχαιρετώ το καλοκαίρι με τον ήχο των κυμάτων να μου ψιθυρίζουν υποσχέσεις "θα ξανάρθω..."

   Νιώθω σαν τη μικρή που πιάστηκε από το πόδι του καλοκαιριού και προσπαθώ με το βάρος μου να μην το αφήσω να κάνει βήμα."Μείνε" θέλω να του πω."Σε θέλω ακόμα εδώ!"Μα εκείνο προχωράει σέρνοντας το πόδι μαζί κι εμένα...

"Δε θέλω να φύγεις."

  Τι με έχει πιάσει;Σαν μελό από ελληνική ταινία!Δε μ΄αρέσουν οι αποχαιρετισμοί...με γεμίζουν θλίψη.Αλλά έτσι γίνεται με τις επισκέψεις.Κάποια στιγμή πρέπει ο επισκέπτης να την κάνει.

    Είναι η πρώτη φορά που δε θέλω να γυρίσω.Γιατί έτσι πάει.Φεύγει αυτό...τα μαζεύω κι εγώ.Δεν το χόρτασα νομίζω.Γεύση ανεκπλήρωτου μου μένει.Ήταν μικρό αυτό το καλοκαίρι.Δε θέλω να αφήσω τη θάλασσα (νομίζω ότι θα με πιάσει σύνδομο στέρησης).Δε θέλω να χάσω το απέραντο  γαλάζιο από τα μάτια μου.Δε θέλω να πω αντίο στον αποχαυνωτικό ήλιο, στα νωχελικά μεσημέρια,στα τραγουδιάρικα τζιτζίκια, στις μεγάλες μέρες, στις ξένοιαστες νύχτες,στο χρόνο που κυλάει χωρίς βιάση.Καθώς κάνω τον απολογισμό μου και  στροβιλίζομαι στις αναμνήσεις ενός καλοκαιριού με ένα βαλς που το νιώθω μες΄το αίμα θέλω να το κρατήσω για πάντα φυλαχτό.
  Σήμερα είμαι μόνη (σαν το λεμόνι)-ωραία ομοιοκαταληξία κάνει-από το πρωί και σκέφτομαι τι αταξίες   μπορώ να κάνω,ένα μάτσο στιγμές να γεμίσω έτσι για να πω ένα σκανταλιάρικο αντίο στο καλοκαίρι που με πληγώνει γιατί ήταν σύντομο, πολύ σύντομο και δεν το χόρτασα.

   Οι δικοί μου ανησύχησαν, μήπως φοβηθώ,μήπως μελαγχολήσω, μήπως ...οι προτάσεις πολλές  "Έλα μαζί μας..." "Πάνε εδώ..." "Πάνε εκεί..."Αρνήθηκα.Θα μείνω μόνη μου.Πόσες φορές μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία;Λίγες!Θέλω να μείνω μόνη(σαν την ανεμώνη)-και αυτό του ταιριάζει.

  Το σπίτι δικό μου να, φέρω τα πάνω κάτω...το αυτοκίνητο δικό μου ,να πάω όπου θέλω...οι ώρες δικές μου να τις κάνω ότι θέλω.Να τις αφήσω να τρέξουν ή να τις ξοδέψω αργά και χαλαρά.Η θάλασσα δική μου.Αλήθεια, άδεια και η παραλία σήμερα.Τόση ελευθερία είχα να νιώσω πολύ καιρό!Τόσα ανεκτίμητα πράγματα όλα δικά μου είχα χρόνια να απολαύσω.

   Όχι δε θα φοβηθώ!Ενημέρωσα το γείτονα "αν δεις κλήση  μου το βράδυ στο κινητό έλα με το δίκανο" "μην ανησυχείς ...αν θέλεις κοιμήσου με ανοιχτές τις πόρτες..."Μου είπε.Ε!Άμα έχεις τέτοιους γείτονες...δε φοβάσαι.Έτσι δεν είναι;Λέω τώρα!Στον εαυτό μου μιλάω.Αυτό που δε σας είπα είναι ότι η γειτονιά ερήμωσε...Αλλά δε θα φοβηθώ...

  Κάτι έχω πάθει και δεν θέλω να φύγω.Τη Δευτέρα πρέπει να είμαι πίσω.Άλλες φορές είχα μια ανησυχία,γύριζα μέρες πριν και προετοίμαζα το έδαφος.Τώρα είμαι χαλαρή, δε με απασχολεί καθόλου το "έδαφος".Τώρα ονειροβατώ και ονειροπολώ.Το μόνο που σκέφτομαι είναι πώς να μεγαλώσω λιγουλάκι ακόμα τις μέρες που άρχισαν αισθητά να μικραίνουν.

   Και είναι παράξενο γιατί όλα τα έκανα αυτό το καλοκαίρι.Και κάθε του στιγμή την απόλαυσα μέχρι την τελευταία του σταλαγματιά.Τίποτα δε στερήθηκα από όσα είχε να μου προσφέρει αυτό το καλοκαίρι,τη θάλασσα,τον ήλιο,τα ηλιοβασιλέματα,τα παιχνίδια,τις βόλτες,τις παρέες,το φαγητό,τις μεσημεριάτικες ξάπλες,το διάβασμα...όλα.Μα δεν είμαι ακόμα έτοιμη για το ταξίδι της επιστροφής.

  Έμεινα μόνη (σαν το πεπόνι)-χα-και περιμένω τι να δω;Με μάτια θολωμένα βλέπω όνειρα θλιμμένα να περνούν από μπροστά μου και ότι και να λέω και ότι και να γράφω ξέρω πως δε θέλω να ξεκουνηθώ γιατί φοβάμαι.'Οχι τη νύχτα,ούτε και τη μοναξιά μου,αλλά το χρόνο που περνάει και όλα τα αλλάζει γύρω μου και όλα τα κάνει να είναι διαφορετικά.

   Έμεινα μόνη (σαν το τριζόνι )-καλά τα πάω -αλλά το απολαμβάνω με τη σιγουριά που μου δίνει  το προσωρινό .΄Οποτε θελήσω με ένα κλικ μου θα επιστρέψουν οι φωνούλες των παιδιών μου και μαζί τους ο παντζουρλισμός που τους ακολουθεί.

   Δεν είναι το αντίο τόσο που με μαραζώνει όσο αυτό που θα το  ακολουθήσει.Αυτά που με περιμένουν με φοβίζουν.Τρέμω στην ιδέα των υποχρεώσεων, της ζωής που μπαίνει σε μια ρουτίνα που επαναλαμβάνεται βαρετά και ανυπόφορα.Επιστροφή σημαίνει εκτέλεση μιας ντουζίνας "πρέπει" στα οποία είμαι αλλεργική και μου προκαλούν αλυσιδωτές αντιδράσεις συμπεριφορών μη επιτρεπτών.Αλλά αυτό που με σκάει ακόμα πιο πολύ είναι που παρά την αντίδραση θα σαμαρωθώ και θα υποκύψω.Το ξέρω εγώ, το ξέρουν και οι άλλοι.Πάλι θα υποχωρήσω,θα σκύψω το κεφάλι και θα υπομένω υποφέροντας.

  Τι δε θα΄ δινα απ΄την αρχή το καλοκαίρι να΄φερνα.Το παραμύθι μου από το "μια φορά και..." να ξαν΄άκουγα.Όλα τα μικρά μου όνειρα να μεγάλωνα.Τον πόνο των χαμένων να΄σβηνα.Τη δίψα του ανεκπλήρωτου να χόρταινα.
 

    Αλλά δε θέλω να κλείσω με μελαγχολικό αντίο για αυτό το καλοκαίρι.Δε θέλω άλλο να μιζεριάζω παρ΄όλου που μου είναι εύκολο να χάνομαι σε τέτοιες σκέψεις.Καιρός να σηκώσω το κεφάλι και να αγγίξω όλα τα όμορφα που ήρθαν στη ζωή μου αυτό το καλοκαίρι.Ε!Όλα ήταν ωραία!Θα μπορούσα να είμαι βασίλισσα με τόσα καλά στη ζωή μου.
  Και εντάξει τι θα γίνει;Θα φύγει το καλοκαίρι,θα΄ρθει το Φθινόπωρο.Χρώματα ζεστά,παιδικές φωνές,ανταμώματα φίλων,συνάντηση ομάδων,οργάνωση εργασιών,φωτιά στη φαντασία, πυρπόληση στη δημιουργικότητα...και μετά Χειμώνας με τα Χριστούγεννα που λατρεύω,γιορτινός στολισμός,μια αγκαλιά όλοι γύρω από το αναμμένο τζάκι,πάνω στα στρωμένα χαλιά,αναβίωση εθίμων,παιχνίδια,μασκαρέματα...και να από πίσω η Άνοιξη χαμογελαστή και όμορφη μέσα στο λουλουδένιο της φόρεμα,με ένα άγγιγμά της όλα ξαναγεννιούνται,ανθίζουν, μοσχοβολάνε και εμείς σαν τα σαλιγκαράκια τσούκου τσουκ μαθαίνουμε από την αρχή την εξοχή...και...είμαι πολύ τυχερή!Είμαστε πολύ τυχεροί!Δεν νομίζετε;

   Κλέβω μια φράση από το παράπονο του Οδυσσέα Ελύτη(με μικρή παρέμβαση)
"Να νιώθουμε ευλογημένοι που μπορούμε να χαιρόμαστε τρία πράγματα στη ζωή μας,την καλή υγεία,δυο φίλους ,μια δουλειά, μια αγάπη, μια δραστηριότητα που μας κάνει να αισθανόμαστε  ότι δημιουργούμε,ότι έχει λόγο η ύπαρξή μας."

  Με αυτά τα λόγια αποχαιρετώ το καλοκαίρι που μου χάρισε τόσα  και υποδέχομαι με θετικά αισθήματα το φθινόπωρο φορτωμένο κι αυτό με τα δώρα του. 

   

ΦΑΝΟΥΡΟΠΙΤΑ

 Έτοιμη και η φανουρόπιτα μας.

Η Ευχή αυτή διαβάζεται κατά την παρασκευή της Φανουρόπιτας που φτιάχνουμε προς τιμήν του Αγίου

Φανουρίου:

Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Ουράνιος Άρτος, ο της βρώσεως της μενούσης εις τον αιώνα πλουσιοπάροχος χορηγός, ο δοτήρ των αγαθών, ο δέ Ηλιού τροφήν αγεώργητον πηγάσας, η ελπίς των απηλπισμένων, η βοήθεια των αβοηθήτων και σωτηρία των ψυχών ημών. Ευλόγησον τα δώρα ταύτα και τους ταύτα σοι προσκομίσαντας, εις δόξαν σήν και τιμήν του αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος Φανουρίου. Παράσχου δέ, αγαθέ, τοις ευπρεπίσασι τους πλακούντας τούτους, πάντα τά εγκόσμια καί υπερκόσμια αγαθά σου. Εύφρανον αυτούς εν χαρά μετά του προσώπου σου, δείξον αυτοίς οδούς προς σωτηρίαν. Τα αιτήματα τών καρδιών αυτών καί πάσαν τήν βουλήν αυτών ταχέως πλήρωσον, οδηγών αυτούς προς εργασίαν τών εντολών σου, ίνα διά παντός εν ευφροσύνη καί αγαλλιάσει υμνώσι καί δοξάσωσι το πάντιμον καί μεγαλοπρεπές όνομά σου, πρεσβείαις της υπερευλογημένης Θεοτόκου, του αγίου ένδοξου νεομάρτυρος Φανουρίου, του Θαυματουργού, καί πάντων σου τών αγίων. Αμήν.

ΥΛΙΚΑ

1 κούπα σπορέλαιο 

3 κούπες αλεύρι που φουσκώνει μόνο του

1 κούπα ζάχαρη

1 κούπα φυσικό χυμό πορτοκάλι

1 κουταλάκι του γλυκού σόδα

μισή κούπα καρύδια χοντροκομμένα

μισή κούπα ξανθή σταφίδα

μισό κουταλάκι του γλυκού γαρύφαλλο

1 κουταλάκι του γλυκού κανέλα

Ψήνουμε στους 180 βαθμούς για μια ώρα περίπου.Αφού κρυώσει πασπαλίζουμε με άχνη ζάχαρη.

Δείτε  εδώ γιατί  φτιάχνουμε φανουρόπιτα και τι συμβολίζει.

ΧΑΜΟΓΕΛΟΜΕΤΡΟ

   Μάλλον από μικρή γεννήθηκα με αυτό το ελάττωμα προς μεγάλη απογοήτευση της μαμάς μου.Ακόμα μέχρι σήμερα μετά από τόσα χρόνια δεν μπορεί να αποδεχτεί αυτό που κατά τη γνώμη της δεν  είναι φυσιολογικό.Μα πώς είναι δυνατόν το δικό της το παιδί να συμπεριφέρεται έτσι τη στιγμή μάλιστα που αυτή είναι γνωστή -και όχι μόνο στο χωριό της- για την κοινωνικότητα,την καταδεκτικότητα και την χρυσή της την καρδιά.
   "Περνάς χρυσή μου και ανθίζουν τα λουλούδια!!!" Της έλεγαν στη γειτονιά και αυτή φυσικά καμάρωνε.Έλα όμως που της έλαχε το πρώτο της παιδί να μην της μοιάζει σε τίποτα όσον αφορά της κοινωνικές της δεξιότητες.
   Ήμουνα δε θα ΄μουνα τεσσάρων-το θυμάμαι σαν χθες-μοναχοπαίδι ακόμα,με έντυσε , με χτένισε και τραβήξαμε για το φωτογραφείο.Ήθελε να με συστήσει  σε όλους τους συγγενείς μας στην Ελλάδα αφού ως ξενιτεμένοι ερχόμασταν στην πατρίδα μια φορά το χρόνο και αν.Βέβαια εγώ δεν πρέπει να είχα καλοκαταλάβει τι ακριβώς έπρεπε να κάνω,όμως αρκετά χρόνια μετά διαπίστωσα πως όλο το σόι θειάδες,νονάδες,πρωτοξάδερφοι και δευτεροξάδερφοι είχαν μέσα στα άλμπουμ τους μια τέτοια φωτογραφία μου.
   Με έστησαν που λέτε μπροστά στο σκηνικό-ένα τραπεζάκι που επάνω του είχε ένα τηλέφωνο.Στάθηκα κι εγώ μπροστά από τις φωτεινές ομπρέλες και το φακό του φωτογράφου.Με το άσπρο μου κεντημένο φορεματάκι, με τα κόκκινα παπουτσάκια μου, σήκωσα το ακουστικό και το ακούμπησα στο αυτί μου.Παιδάκι  ήμουνα το πέρασα για παιχνίδι. Μέχρι εδώ τίποτα παράξενο δε μου φάνηκε ώσπου άρχισαν από τη μια ο φωτογράφος και από την άλλη η μαμά μου να μου φωνάζουνε.
"Μαρία χαμογέλααα,τζα".Αναβε το φλας τίποτα εγώ.Ξανά αυτοί τον σκοπό τους 
"Χαμογέλα και χαμογέλα"μα εγώ τους κοίταζα αδιάφορα ενώ έπαιζα .Την έσκασα τη μάνα μου αλλά αυτό που είχε στο μυαλό της το έκανε.Έστειλε ταχυδρομικώς δεν ξέρω κι εγώ πόσα αντίγραφα αυτής της φωτογραφίας με το τηλέφωνο που είμαι σίγουρη πως αν συνέβαινε στις μέρες μας θα είχα αποκτήσει τη φήμη του πιο διάσημου αγέλαστου νηπίου.Ευτυχώς γεννήθηκα πριν σαράντα  χρόνια και γλίτωσα από έναν τέτοιο διασυρμό.

   Όταν μετά από τέσσερα χρόνια ήρθαμε να εγκατασταθούμε μόνιμα στην Ελλάδα άρχισαν τα όργανα.
"Εδώ όλοι στο χωριό είναι γνωστοί.Θα χαιρετάς και θα χαμογελάς."
"Μα δεν τους ξέρω."
Τολμούσα να αντιμιλήσω.
"Δεν πειράζει.Σε ξέρουν αυτοί."
Εγώ ξεχνούσα όλες τις συμβουλές της μάνας μου και απορρροφημένη στις σκέψεις μου πήγαινα κι ερχόμουνα στο χωριό χωρίς να σηκώνω κεφάλι.Κανονικό σκάνδαλο.Μετά το παρασκήνιο που παιζόταν εν αγνοία μου άρχιζε το ιδιαίτερο στο σπίτι.
"Είπαμε θα χαιρετάς.Ο δάσκαλός εμάς ,μας έλεγε όταν μπαίνετε στο σπίτι και άδειο να είναι θα λέτε καλημέρα,καλησπέρα."
"Άμα δεν είναι κανένας μέσα τα ντουβάρια θα χαιρετώ;"
"Ναι!Τα ντουβάρια!Για να μάθεις.Και από όπου περνάς να χαμογελάς."

  Όλα μου φαίνονταν ανοησίες.Εκεί που είμασταν δε χαιρετούσαμε κανέναν γιατί  δεν ξέραμε κανένα.Γιατί να χαιρετάω   εδώ  αφού όταν ήρθα κανέναν δεν γνώριζα.Γιατί να χαμογελάω αφού ο επαναπατρισμός των γονιών μου ήταν επίπονος  ξεριζωμός δικός μου.
   Κάπως έτσι άρχισαν να περνούν τα χρόνια και επειδή εκτός των άλλων ήμουν και αντιδραστική(έκανα σχεδόν πάντα τα αντίθετα από αυτά που μου λέγανε) ακόμα και όταν άρχισα να γνωρίζω κόσμο γύρω μου σπάνια χαιρετούσα και επιλεκτικά μόνον όσους ήθελα,γιατί εκτός των άλλων  ήμουν νομίζω παιδί μελαγχολικό, εσωστρεφές και μοναχικό.
  Όλη αυτή η συμπεριφορά είχε και τις συνέπειές της.Είχα πολύ δύσκολη προσαρμογή και έκανα πολύ δύσκολα φιλίες.Για την ακρίβεια η πρώτη φιλία της καρδιάς, μου συνέβει στο γυμνάσιο και ήταν από διπλανό χωριό.Εγώ αρνούμουν πεισματικά να έχω πάρε δώσε με τους συγχωριανούς μου γιατί ένιωθα φοβερή καταπίεση.Σαν να προσπαθούσα αυτό το κουσούρι μου να το κρύψω για να μην προκαλεί σχόλια και  αρνητική κοινωνική κριτική ,κάτι που ήταν ευρέως διαδεδομένο στο χωριό.Δεν μου άρεσε να βγαίνω στο χωριό και δεν έκανα καμία μα καμία προσπάθεια να διορθώσω αυτό το φοβερό ελάττωμα.

   Ήρθε ο καιρός για το πανεπιστήμιο-γεγονός που με χαροποίησε γιατί επιτέλους θα μπορούσα μακριά από το χωριό να είμαι ο εαυτός μου.Αλλά και εκεί συνάντησα τις δυσκολίες μου.Από τη μια είχα την ικανοποίηση ότι είμαι άγνωστη μεταξύ αγνώστων και μπορώ να κυκλοφορώ αγέλαστη και χωρίς να εξαναγκάζομαι να χαιρετώ κανέναν.Από την άλλη είχα την ανάγκη να γνωρίσω κόσμο,να συναναστραφώ με συνομιλήκους και με ανθρώπους που θα είχαν τα ίδια ενδιαφέροντα,που θα εκπέμπανε στο ίδιο μήκος μαζί μου.Και ξαφνικά το χάος.Μοναξιά!
  Κυκλοφορούσα λοιπόν μόνη και έδειχνα την εντύπωση της αδιάφορης περίπου για το πρώτο εξάμηνο.Στην πραγματικότητα συντελούνταν μέσα μου διεργασίες διερεύνησης και ανακάλυψης.Φυσικά γνώριζα καινούρια πρόσωπα, είχα και την τύχη να έχω μαζί μου την κολλητή μου, αλλά δεν άνοιγα πόρτα αν πρώτα δεν μελετούσα αυτόν που είχα απέναντι.Έπρεπε να το πάρω απόφαση.Ήμουν διαφορετική.Με πρόσωπα που δε γνώριζα μιλούσα λίγο έως καθόλου.Έπρεπε να περάσει η γνωριμία από σαράντα κύματα για να φερθώ φυσιολογικά.

     Κι όμως αυτό το μη φυσιολογικό γνώρισμα του χαρακτήρα μου μου βγήκε σε καλό. Έκανα τις πιο σημαντικές φιλίες χάρη σ΄αυτό.Φιλίες που κρατάνε χρόνια,διασχίζουν χιλιόμετρα,μπορεί να απουσιάζουν αλλά στις δύσκολες στιγμές είναι εκεί.Φιλίες που σε αγκαλιάζουν χωρίς να σε σφίγγουν,που σου λένε αλήθειες  ακόμα και αν πληγώνουν γιατί δεν είναι για να χαιδέψουν επιφανειακά, αλλά στα λένε για να αναμετρηθέις  με τον πόνο και να βγεις νικητής ή έστω χαμένος αλλά μάχημος.Φιλίες για πολλά γέλια αλλά και ποτάμια δακρύων.Έκανα φίλους με τους οποίους μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου χωρίς να καταπιέζομαι.
   Δε θα ξεχάσω εκείνη την αποφράδα μέρα που έπρεπε να εκτελέσω χρέη οικοδέσποινας στο φοιτητικό μας σπίτι,να υποδεχτώ και να κάνω συντροφιά σε φίλο της συγκατοίκου μου που έμελε να γίνουν και ζευγάρι αργότερα.Κρύος ιδρώτας με έλουσε.Η φίλη μου θα έλειπε για μία ώρα περίπου.Άρα εγώ έπρεπε να είμαι στο σπίτι,να τον καλωσορίσω,να του χαμογελάσω,να του κρατήσω συντροφιά για μία ώρα...Πανικός.Πιο εύκολο μου ήταν να εκτεθώ κάνοντας το δρακοκυκλωπάκι στην πλατεία,ή τραγουδώντας  Μαριλένα στο αστικό,ή χορεύοντας το κορίτσια ατσίδες, αγόρια κατσαρίδες ή κάνοντας τέλως πάντων οποιαδήποτε ανοησία στο δρόμο,παρά αυτό που μου ζητούσε.Αφού ΔΕΝ.
"Σε παρακαλώωωω..."Μου έλεγε και έλιωνε.
"Μόνο για μια ώρα"
Βασικά δεν τον γνώριζα.Ακόμα μια δυσκολία, γιατί εγώ με όσους δεν ξέρω γίνομαι παράξενη και αντικοινωνική.
"Τι θα λέμε;"Ρώτησα.
"Έλα βρε Μαρία εσύ που γλώσσα δε βάζεις μέσα δε θα βρεις να πεις κάτι του ανθρώπου;"
"Είπαμε μιλάω με αυτούς που πάω.Αυτούς που δεν ξέρω...ξέρεις!"
"Μια ωρίτσα, μια.Γι΄αυτό δεν είναι οι φίλοι;"
Το ευαίσθητο σημείο μου.Αχ!
"Κοίτα κακομοίρα μου μόλις τελειώσεις να βγάλεις φτερά και να πετάξεις..."

Δε θα ξεχάσω εκείνο το απόγευμα.Τέτοιο άγχος ούτε για τις εξετάσεις.Μπαίνει ο Γιώργος ψηλός και μακρυμάλλης.Απλώνω το χέρι 
"Καλώς ήρθες."
"Γεια σου".
"Είμαι η Μαρία."
Παύση.
"Πέρασε...να καθήσουμε στο μπαλκόνι..."Αυτός ούτε ναι ούτε όχι.Πάμε στο μπαλκόνι,καθόμαστε και εγώ μετράω τα δευτερόλεπτα που κυλούσαν αργά και βασανιστικά.Μετά από λίγο.
"Πώς ήταν το ταξίδι;"
"Καλό".Παύση...
"Τι λέει η Αθήνα;"
"Τα ίδια".Παύση...
"Να κάνω έναν καφέ;"
Κούνησε καταφατικά το κεφάλι χωρίς μια λέξη και γρήγορα σηκώθηκα για την κουζίνα."Την τύχη μου!Ετούτος είναι χειρότερος από μένα." Με είχε πιάσει ταχυπαλμία.Αν γινότανε να ανοίξω την πόρτα και να εξαφανιστώ.Να έβρισκα μια δικαιολογία(δε νιώθω καλά πάω στο νοσοκομείο)(με φωνάζει μια περαστική είναι λέει επείγον)(να κλειδωθώ στο δωμάτιο και να καταπιώ το κλειδί)Θα τρελαθώ .Στίβω το μυαλό μου αλλά τίποτα δε βρίσκω να πω.Πού είσαι Ελπίδα μου(η κολλητή μου που πάντα με έβγαζε από τέτοιες δύσκολες καταστάσεις.)Καθυστέρησα όσο μπορούσα στην κουζίνα...έπρεπε να βγω.Καθόμαστε και ρουφάμε τον καφέ μας χωρίς να μιλάμε.Ευτυχώς κοιτούσαμε μπροστά και δεν με έβλεπε γιατί είμαι σίγουρη πως το πρόσωπό μου φώναζε βοήθεια πνίγομαι.Και τα λεπτά δεν περνούσαν και η ζέστη με έπνιγε και ξαφνικά σαν απομηχανής θεός βγαίνει στο απέναντι μπαλκόνι η γειτόνισσα με τη σκούπα.Επιτέλους βρήκα θέμα.Αναθάρρησα και με αίσθημα ικανοποίσης που βρήκα κάτι να πω γυρίζω και του λέω.
"Η γειτόνισσά μας ...έχει μανία με την καθαριότητα...Τα έλιωσε τα πλακάκια..."Και περιμένω κάτι να πει και αυτός και να συνεχίσουμε.Όμως αυτός ατάραχος,ακίνητος μου απαντά κατά λέξη.
"Καλά θα ήταν ο καθένας να κοιτάει το χάλι του."
Ζάρωσα στην καρέκλα μου,σίγουρα το πρόσωπό μου πήρε όλες τις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου,ρούφηξα με μιας όλο το φραπέ μου και δεν ξανάνοιξα το στόμα μου μέχρι να γυρίσει σπίτι η φίλη μου.Τι το ανοίγεις το ρημάδι αφού δεν το΄χεις.Κάτσε εκεί μούγκα στη στρούγκα.Πάει και τελείωσε.Ας το πάρω απόφαση είμαι διαφορετική. Γίνομαι λίγο φυσιολογική με τους αγαπημένους φίλους.

    Φυσικά αυτούς χαιρόμουνα να τους χαιρετάω με σφιχτές αγκαλιές και δυνατές χειραψίες, με χαμόγελα που αγγίζανε τα αυτιά μου,που κάνανε τα μάτια να λάμπουν και το στόμα να λύνεται.Αν δεν με ήξερες θα νόμιζες πως έχεις να κάνεις με ένα φυσιολογικότατο άτομο.Αυτό είδε που λέτε η μαμά μου και ο μπαμπάς μου και μείνανε με το στόμα ανοιχτό.
"Βρε αυτό το ακοινώνητο πλάσμα που είχαμε για παιδί μας να αλλάξει τόσο πολύ.Κοίτα να δεις που τα ελληνικά πανεπιστήμια κάνουν καλή δουλειά."
  Βιάστηκαν όμως να χαρούνε , γιατί η φυσιολογική αυτή συμπεριφορά μου έβγαινε μόνο σε όσους ήθελα επιλεκτικά.Και τα όργανα συνεχίστηκαν.Με λίγο τροποποιημένο τροπάρι.
"Δε χαμογελάς λίγο!"
"Δεν έχω όρεξη"
"Εκεί που θέλεις έχεις"
  Άντε τώρα να νιώθω ενοχές και γι΄αυτό.Να συνομιλώ με όποιον συναντώ στο δρόμο αυτό μου έφερνε ζάλη και αποστροφή.Το να χαμογελώ συνέχεια το θεωρούσα αδιανόητο.Για να χαμογελάς πρέπει να είσαι καλά.Ε!Δεν ήμουν και το πιο θετικό άτομο εκείνη την επόχή.Στο πρόσωπό μου αντικατοπρίζονταν καθαρά όλα μου τα συναισθήματα.Όσο και αν προσπαθούσα να το διορθώσω το αποτέλεσμα καταντούσε γελοίο.
   Αυτή είμαι έλεγα και έβαζα τελεία.Όσοι είναι φίλοι μου  ξέρουν.Δε χρειάζεται να είμαι αρεστή σε όλους.Εγώ το αποδέχτηκα.Και η ζωή κυλούσε ώσπου έπιασα δουλεία σε πολυκατάστημα.Δεν ήταν και η πιο ευχάριστη περίοδος της ζωής μου, οπότε καταλαβαίνετε...για τα υπόλοιπα τέσσερα χρόνια που δούλευα εκεί άκουγα σχεδόν καθημερινά "χαμογέλα και λίγο Παπαδοπούλουουου!"Με εμφανή την ειρωνία στον τόνο της φωνής και στα πρόσωπά τους.Πιο εύκολο μου ερχόταν να ξεράσω παρά να τους χαμογελάσω.Αρκούμουνα στη σοβαρή απάθεια και δεν έπαψα να αναζητώ και να ελπίζω για μια καλύτερη δουλειά.Αν έμενα λίγο ακόμα εκεί θα είχα ξεχάσει να χαμογελώ ακόμα και στους φίλους μου.

  Τέλος πάντων ήρθε και η δουλειά που με έκανε χαρούμενη, ήρθε και ο άντρας των ονείρων μου και η ζωή συνεχίστηκε.Τώρα εκτός από τη μαμά μου έχω και το άλλο μου μισό να μου το υπενθυμίζουν.
  "Χαμογέλα λιγάκι....όχι μόνο εκεί που θέλεις...."
  "Ε!Ναι λοιπόν.Όπου θέλω και μ΄αρέσει βγαίνει το χαμόγελο.Αυτό είναι το φυσιολογικό.Τι!Να χαμογελώ σαν τη χαζοχαρούμενη δεξιά και αριστερά χωρίς λόγο!Άσε που είναι ψεύτικο και υποκριτικό."
Με σκάσανε μια μέρα -κάνανε κόμμα μαζί-και ξεσπάθωσα.Ολόκληρη γυναίκα έγινα και ακόμα αυτό το βιολί.Βάλτε μου και ένα χαμογελόμετρο στο στόμα.Όταν οι ενδείξεις είναι κάτω του φυσιολογικού με τα δικά σας σταθμά...δεν ξέρω... χορηγήστε μου ένα χαποχαμόγελο.

  Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα.Και χωρίς πολύ σκέψη είπα να την εφαρμόσω.Αρκετά φαιά ουσία είχα ξοδέψει με το να σκέφτομαι αν φέρομαι σωστά ή όχι.Εν όψη λοιπόν της επίσκεψης της πεθερούλας μου(σημειωτέον ότι και αυτή διαμαρτύρεται συνεχώς για την "κρυάδα" μου)έβαλα σε εφαρμογή την ιδέα.Έπρεπε να βγάλω όλες μου τις υποκριτικές ικανότητες για να πετύχω.Με την άφιξη πεθεράς,μάνας και συζύγου,άρχισε το θέατρο του παραλλόγου.

"Καλώς ήρθατε".Φιλιά, αγκαλιές.
"Τι μου κάνετε;Αχ!Θα σε μαλώσω,θέλεις παρακάλεμα για να μας επισκεφτείς".Η μαμά μου χάρηκε,η πεθερά μου πέταξε στα σύννεφα,ο σύζυγος δεν άκουσαν καλά τα αυτιά του.Και συνεχίζω απτόητη.
"Στις ομορφιές σου είσαι!Κούκλα!"Και για να συμπληρώσω το χαμόγελο που άρχισε να με κουράζει όπως ήταν φορεμένο στα μούτρα μου άρχισα τα γελάκια.
"Χα χα χα" και "χι χι χι" και "μπου χο χο".
"Πλάκα μας κάνεις;"Ρωτάει η μάνα μου διακριτικά.
"Γιατί το λες αυτό μανούλα." Άπάντησα ναζιάρικα,έκατσα στην αγκαλιά της και την άφησα να με χαϊδέψει όπως ποτέ άλλοτε δεν της το επέτρεπα.
Και ξανά χαμόγελα και γελάκια και να συνεχίζω το δούλεμα.
"Τι θέλει το μωρό μου;Να του τρίψω την πλατίτσα;Αχ!Πολύ μου κουράζεσαι, θα σε μαλώσω".
"Τι έγινε Μαρία;Πήρες τίποτα;"Πήρα τα βουνά ήθελα να του απαντήσω, αλλά άρχισε να μου αρέσει το θέατρο και εξακολούθησα.
"Τι του πήρα;Τι του πήρα;"Με κοιτάζουν όλοι με ένα βλέμμα απορίας.
"Κρουασανάκια που σ΄αρέσουν!Μετά το φαγητό όμως.Εντάξει;"Ηλίθια γελάκια και ...
"Και τώρα που είμαστε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα να φτιάξω ένα καφεδάκι;Τι θέλει η γλυκιά μου πεθερούλα."
"Έναν ελληνικό αλλά μισό να μου βάλεις..."
"Ξέρω, ξέρω πώς τον πίνεις.Μην ανησυχείς.Αμέσως θα σου τον ετοιμάσω.Κάτσε εσύ εδώ άνετα και αναπαυτικά..."Της έφερα μαξιλάρες.
"Βάλε και εδώ τα ποδαράκια σου να μην κουράζονται..."Και χώθηκα στην κουζίνα με ένα γέλιο ικανοποίησης ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου.Από πίσω ο σύζυγος.
"Τι έπαθες;"
"Ανησυχεί το χρυσούλι μου;"
"Μαρία σοβαρέψου!Μήπως έφαγες τίποτα που σε  πείραξε;"
"Αγόρι μου εσύ!Παλικάρι μου!Κορμοστασιά μου!Κολώνα του σπιτιού μου!"(Πού  τα βρήκα η άτιμη)
"Χάζεψες.Αυτό είναι.Σου΄στριψε!Να σε πάω σε κανένα γιατρό..."Σημειώστε ότι το "παλικάρι" δεν περνάει έξω από το νοσοκομείο.
"Μαρία!Κόψε την πλάκα!"
"Α!Να κόψω την πλάκα;Εγώ κάνω  πλάκα;Τι συμβαίνει;Δε σας αρέσω έτσι;Και για πείτε μου πώς σας αρέσω δηλαδή για να καταλάβω!Ή μάλλον να μου γράψετε  σε ένα χαρτί οδηγίες συμπεριφοράς.Πότε θέλεται να χαμογελάω,να γελάω,να στέκομαι σοβαρή ή να κλαίω.Ή μάλλον συνδέστε με ένα κουμπί και πατάτε το κατά προτίμηση.Βαράτε εσείς το ντέφι και εγώ να χορεύω με το χαλκά στη μύτη.Πιο εύκολο σας είναι όλα αυτά παρά να με αποδεχτείτε όπως είμαι." Γύρισα το κεφάλι και τίναξα το μαλλί.Με στητή κορμοστασιά προχώρησα αγέροχα προς τα μέσα.Δεν έδωσα σημασία ούτε στην έκφρασή τους,ούτε στο τι είπανε.Ερμήνευσα άψογα το ρόλο μου και το ευχαριστήθηκα.Με ένα αίσθημα ικανοποίησης άραξα στο κρεβάτι μου χωρίς να νιώσω ίχνος τύψης.

  Κι αν παρεκκλίνω από το φυσιολογικό μέσο όρο,αγαπάτε με βρε όπως είμαι.Κατά πολύ βάθος είμαι καλός άνθρωπος, αλλά τέλως πάντων ο δικός σας άνθρωπος.Όπως σας αποδέχομαι εγώ με τα δικά σας στραβά και περίεργα,αφήστε με να είμαι ο εαυτός μου χωρίς ενοχές.Τι όμορφος που θα ήτανε ο κόσμος αν όλοι συμπεριφέρονταν χωρίς καθωσπρεπισμούς και ψεύτικα φτιασίδια!Και στην  τελική,με ποια κριτήρια βαθμολογείτε κάτι ως φυσιολογικό;Ε;μπορείτε να μου απαντήσετε;

(Η ιστορία είναι φανταστική και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και ονόματα είναι εντελώς τυχαία)


 
  
  

ΑΛΛΑΖΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΑΛΛΑΖΕΙ Η ΔΙΑΘΕΣΗ

   Απόψε το βράδυ μετά από πολύ καιρό τράβηξα πικέ κουβέρτα επάνω μου.6 και 57 το πρωί, το θερμόμετρο έξω λέει 18 βαθμούς.Με εκπλήσσει αυτός ο καιρός με τα γυρίσματά του.Το πρόγραμμα σου λέει περιλαμβάνει οικιακές εργασίες,άντε και καμιά βόλτα στην παραλία,αλλά σίγουρα όχι βουτιά στη θάλασσα.Μπορεί να μη βρέχει ευτυχώς, όμως ακόμα και αυτή η ψύχρα μου φέρνει μια μελαγχολία.Σημάδι ότι το αγαπημένο μας καλοκαίρι πλησιάζει στο τέλος του.

    

  Θυμάμαι πάντα τον μπαμπά μου μετά το δεκαπενταύγουστο να λέει:"Πάει το καλοκαίρι.Αυτό ήτανε."Τα ίδια έλεγε και για τις γιορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα αρκετές μέρες πριν να τελειώσουν και τότε θύμωνα μαζί του γιατί ένιωθα πως με αυτές τις κουβέντες του έκανε όλα τα ωραία να τελειώνουν πιο γρήγορα."Πάντα ήθελες να τελειώνεις τις δουλειές σου γρήγορα μπαμπά..." Όμως εγώ δεν είμαι έτσι.Αντιστέκομαι.
   Το ημερολόγιο λέει 18 Αυγούστου.Σιγά μην κλάψω.Έχουμε μπροστά μας δύο ολόκληρες εβδομάδες.Κάποτε η άδειά μου διαρκούσε τόσο και είχα τρελή χαρά.Μέσα το θερμόμετρο λέει 21 βαθμούς και με κλειστή την πόρτα,αλλά ο ουρανός είναι καθαρός και ο ήλιος ανέτειλε λαμπερός.Είναι αρκετά αυτά για να φύγουν από μέσα μου οι μουτζούρες;Θα δείξει.

    Η γειτονιά μου έχει αδειάσει και σήμερα αποχαιρέτησα και τους φιλοξενούμενούς μου...ίσως γι΄αυτό αυτή η πίκρα στα χείλη.Όμως εχθές ο αγαπημένος κύριος Χρήστος από δίπλα, μου έστειλε τις κολοκύθες για τη φθινοπωρινή διακόσμιση και αυτές με τα πορτολαλιά τους χρώματα μου φέρνουνε πεταριστά πεταλουδένια φτερουγίσματα...Κάτι γυρεύω να πιαστώ.
   Και επειδή θέλω πάντα να βρίσκω ομορφιές και στα σκούρα...θα σηκωθώ από τα στρώματα για να μη με πάρει πάλι ο ύπνος και θα προγραμματίσω ένα "ονειρεμένο πρωινό ξεκίνημα".Τώρα πώς θα το κάνω αυτό δεν ξέρω...μάλλον εργασιοθεραπεία.

  Καλημέρα φίλοι μου.Εύχομαι τα καλύτερα!

  Η θερμοκρασία ανέβηκε στους 24 βαθμούς...αυτό κι αν είναι αισιόδοξο.

  Καλημερούδια και καλή βδομάδα!
 

ΠΟΝΤΙΑΚΑ ΠΙΣΙΑ

    Σας έχω τα καλύτερα πισία, διότι η μαμά τα κάνει ακριβώς όπως η γιαγιά μου και αυτή όπως η προγιαγιά μου.Η συνταγή κόλλησε στη δική μου τη γενιά.Οι παλιοί μαθαίνανε βλέποντας και πράττοντας.Γι΄αυτό η συνταγή όταν τη ζήτησα ήταν κάπως έτσι:
  Πιάνουμε τη μαγιά με χλιαρό νερό,βάζουμε λίγο αλάτι,ζάχαρη,σπορέλαιο,ξύδι και μπέκιν.Ζυμώνουμε με όσο αλεύρι σηκώνει για να γίνει η ζήμη ελαστική και να μην κολλάει.Η άκρως φυσιολογική ερώτηση από μέρους μου.

  "Μαμά, πόσο ακριβώς είναι το λίγο;"Παίρνει την επίσης φυσιολογική απάντηση για τη μαμά μου.
  "Με το μάτι βρε Μαρία!Με το μάτι"Και εγώ μένω μετέωρη να αναλογίζομαι αν εννοεί το μάτι της κουζίνας.

  Εμείς μάθαμε να αντιγράφουμε τις συνταγές με τα γραμμάρια ,άντε και με τα ποτήρια από τα πρωινάδικα και τις εκπομπές της τηλεόρασης.Να τις διαβάζουμε  από τους τόμους ζαχαροπλαστικής και μαγειρικής,άντε να τις κατεβάζουμε από το διαδίκτυο. Τα άλλα με το μάτι τα ακούμε σαν αλαμπουρνέζικα.

  Για να καταλάβω λοιπόν το λίγο και το μάτι και το φρύδι πήρα θέση στην κουζίνα δίπλα στη μαμά έχοντας έτοιμα όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ(κούπα,φλυτζανάκι,κουταλάκι κ.λ.π.)Κάθε φορά που έβαζε λίγο από κάτι το μάζευα, το μετρούσα και το έγραφα.Όταν ολοκληρώθηκε η διαδικασία έννοιωσα πολύ περήφανη για τον εαυτό μου.Σαν να αποκωδικοποίησα ένα παλιό μυστικό!Σαν να έφερα στα μάτια του κόσμου έναν θησαυρό!Μα για να σταματήσω τη φλυαρία μου ορίστε η συνταγή για 44 κομμάτια.

2,5 κούπες χλιαρό νερό.
Εκεί διαλύουμε 50 gr μαγιά.
Προσθέτουμε 1 φυλτσανάκι του καφέ λάδι
1 κουταλάκι του γλυκού ζάχαρη και 1 αλάτι
μισό φακελάκι μπέκιν
και 4 κουταλάκια του γλυκού ξύδι.
Το αλεύρι ήταν 1 κιλό και 1 και 1/3 της κούπας.
Αφού το ζυμώσουμε καλά έτσι ώστε να μην κολλάει στα χέρια αφήνουμε το ζυμαράκι μας να ξεκουραστεί σκεπασμένο.

Όσο ξεκουράζεται αυτό φουσκώνει και όταν γίνει περίπου διπλάσιο σε όγκο ξεκινάμε άλλα κόλπα.Ρίχνουμε στον πάγκο όπου θα δουλέψουμε αλεύρι.Χωρίζουμε αυτήν την ποσότητα σε τρία μέρη.Με κάθε μέρος πλάθουμε ένα χοντρό λουκάνικο και με το μαχαίρι κόβουμε ίδια κομματάκια.Για να μην πω με το μάτι  κι εγώ, δέστε στις φωτογραφίες.

Κάθε κομμάτι το πλάθουμε σε στρογγυλό μπαλάκι.

Κάθε μπαλάκι το ανοίγουμε με τον πλάστη σε μικρή πιτούλα.

Αραδιάζουμε τις πιτούλες πάνω σε καθαρή πετσέτα και αφού τελειώσουμε με όλο το ζυμάρι μας, τότε βάζουμε στη φωτιά το λάδι.

   Μόλις καεί καλά ξεκινάμε το τηγάνισμα από τα πρώτα αφού κάνουμε με τα δάχτυλα μια μικρή τρυπούλα στο κέντρο.Δε θέλει πολύ 2-3 λεπτά από την κάθε μεριά, ίσα να χρυσίζει.

  Η συνέχεια είναι "απρόβλεπτη" και "σοκαριστική".Παρακαλώ αν έχεται παιδιά απομακρύντε τα από την οθόνη.

  Έχω τρελά κέφια -αν δεν το καταλάβατε-.Ακολουθεί διαδικασία γνωστή σε όλους.Καθιστοί ή όρθιοι, σκέτα, αλμυρά ή γλυκά τα τρώμε βγάζοντας ήχους "μμμμμιαμμμμμ μμμιαμμμμ!"

  Αλλά ξέχασα κάτι πολύ βασικό.Βάζεις από τέσσερα,πέντε, εξί πισία, ανάλογα,στα πιάτα και μοιράζεις στη γειτονιά που έχει μοσχοβολήσει.Γιατί είναι γνωστό πως ό,τι τρως μόνος σου δεν έχει νοστιμάδα.
   Ελπίζω φίλοι μου από όρεξη να πάμε καλά!
Ορίστε λοιπόν μην αργείτε!

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ

   Καθώς τα παιδιά έχουν μεγαλώσει δε χρειάζεται να παίζω το ρόλο της ελληνίδας μάνας στην παραλία.Να φωνασκώ δηλαδή κάπως έτσι "μην πάτε στα βαθιάααα,έλα βάλτε αντιηλιακόοοοο,τα μπρατσάκια σας καλέεεεεε,βγείτε έξω φεύγουμεεεεε,κάτσε κάτω από την ομπρέλαααα,φόρα καπέλοοοο".Ούτε χρειάζεται να μετρώ συνέχεια τα κεφαλάκια τους στη θάλασσα, σαν το βοσκό με τα πρόβατα και μόλις δε μου βγαίνει ο αριθμός να πετάγομαι πανικόβλητη.

   Τώρα που τα παιδιά μεγάλωσαν μπορώ να αράξω με το βιβλίο μου κάτω από την ομπρέλα χαλαράααα,να κολυμπάω στα βαθιά,να επιπλέω με τα μάτια κλειστά και να κόβω βόλτες στην αμμουδιά.Ωραία πράγματα!Τώρα που δεν πηγαινοέρχομαι φορτωμένη κουβαδάκια, σωσίβια κ.λ.π. όλο και κάτι βρίσκω στην παραλία και το μαζεύω.Μα κοχύλια,μα πέτρες, πετρούλες, κοτρώνες, μα θαλασσόξυλα,ακόμα και άμμο.Τα μαζεύω χωρίς να ξέρω που θα τα χρησιμοποιήσω και κάποια στιγμή από το πουθενά μου΄ρχεται η ιδέα.(Μήπως δεν είναι αυτό σημάδι καλό;Λέτε να το κοιτάξω;)

Τέλος πάντων πέρσι -ακόμα δε μπορώ να το ξεχάσω-σε μια μοναχική μου βόλτα, έπεσα πάνω σε ένα φοβερό κούτσουρο ξεβρασμένο από τη θάλλασα,με λείες επιφάνειες,ακανόνιστο σχήμα βέβαια, αλλά μόλις το είδα το ερωτεύτηκα.Προσπάθησα να το μετακινήσω,αλλά ήταν αδύνατο.Γύρισα στη βάση μου φώναξα τα παιδιά να με βοηθήσουν αλλά τίποτα.Πήγα ήρθα αρκετές φορές, το έδειξα στις φίλες μου, ζήτησα βοήθεια από μπράτσα πιο δυνατά, αλλά μάταια.
"Τι θα το κάνεις αυτό;Προσάναμα;"
 "Δεν πάει αυτοκίνητο εκεί"
  "Ό,τι θυμάσαι χαίρεσαι"
  "Έχω τη μέση μου"
   "Δεν είσαι με τα καλά σου..."
Και πολλές άλλες δικαιολογίες ώσπου μια μέρα το θαλασσόξυλό μου δεν ήταν εκεί.Το μόνο που με παρηγορούσε ήταν πως κάπου εκεί έξω κυκλοφορούν και άλλοι σαν και μένα.

  Μάζεψα τα θαλασσοξυλάκια μου,τα κοχυλάκια μου και μετά από ένα χρόνο πήρε φωτιά, δεν ξέρω πιο μέρος του εγκεφάλου μου και αφού σκάλισα, τρύπησα, έδεσα, κατέληξα σε αυτό.Το κρέμασα έξω.

    Και αυτό πολύ εύκολο για το τραπέζι.

Και επειδή όταν με πιάνει δε μ΄αφήνει σας έχω και ένα στεφάνι από την αρχή.

 Μαζεύω μακριά κλαδιά από αμπέλι.

 Τα καθαρίζω από τα φύλλα.

Αφού δέσω τη μια άκρη, πλέκω μια μακριά πλεξούδα .

Σχηματίζω το στεφάνι,το δένω και το υπόλοιπο το τυλίγω γύρω γύρω.

Όλη η δουλειά γίνεται αμέσως μόλις κόψουμε τα κλαδιά,για να είναι εύκαμπτα και να μη σπάνε.Μετά το κρεμάω έξω για να στεγνώσει.

  Καλοκαίρι είναι,γρήγορα ξεραίνεται.Η συνέχεια είναι δική σας.Μπορείτε να δέσετε,να κολλήσετε, ή να κρεμάσετε ό,τι η φαντασία σας προστάζει.Αν πάλι δε σας βγαίνει μη μου στεναχωριέστε-συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια-το διαδίκτυο να είναι καλά.

   Άντε καλημέρα!Και καλή βδομάδα!