Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014

ΜΙΣΟΑΔΕΙΟ Ή ΜΙΣΟΓΕΜΑΤΟ;



   Μια φωτογραφία βρήκα στο συρτάρι πριν από τέσσερα χρόνια και είχα την ιδέα αυτήν την εικόνα να την αποτυπώσω στον καμβά. Αυτή η εικόνα μου έκανε κλικ.Ήθελα να την έχω σε πίνακα και να τη  θαυμάζω.


Αμέσως  πήρα έναν τελάρο στις διαστάσεις που ήθελα και ξεκίνησα- χωρίς πολλά να ξέρω είναι η αλήθεια, γιατί και ως τα σήμερα δεν τολμώ παρά να αντιγράφω έργα-.Και ενώ όλα πήγαιναν καλά και το έργο ξεκίνησε, για κάποιους λόγους δεν έβρισκα το χρόνο να το αποτελειώσω.

  Αν και προσπαθώ να τελειώνω τις δουλειές που ξεκινάω, μου συμβαίνει πολύ συχνά να χάνω το ενδιαφέρον μου με αποτέλεσμα να έχω στα ντουλάπια μου αρχινημένα κεντήματα, πλεκτά, ημερολόγια, χειροτεχνίες… τώρα που το σκέφτομαι έχω πολλά , μα όχι  ολοκληρωμένα ακόμα και μέσα μου πολλά άλυτα και μπερδεμένα ,που με αυτά μπορώ να γράψω βιβλίο ολόκληρο, αλλά θα τα αφήσω προς το παρόν στο συρτάρι τους για να ασχοληθώ μόνο με αυτή τη φωτογραφία.

   Αυτόν τον καμβά λοιπόν τον πάω και τον φέρνω μαζί βέβαια με το βαλιτσάκι του καλλιτέχνη τέσσερα χρόνια τώρα, χωρίς όμως να κάτσω να πιάσω πινέλο για χάρη του. Και μην φανταστείτε πως είναι κάτι μικρό και εύκολο στη μεταφορά. Ο καμβάς είναι μεγάλος  τόσο που δεν χωράει στο αυτοκίνητο όταν είναι φορτωμένο με επιβάτες και αποσκευές. Αλλά και το βαλιτσάκι είναι μεγάλο, ξύλινο και βαρύ από μόνο του, πόσο μάλλον με το περιεχόμενό του. Δεν το αποχωρίζομαι όμως  και γιατί είναι δώρο και κατασκευή χειροποίητη ενός δασκάλου ζωγραφικής και γιατί είναι ευρηματική καθώς εκτός από μεταφορικό μέσο λειτουργεί και ως επιτραπέζιο καβαλέτο.

   Μπορεί να σας φαίνεται ότι φλυαρώ άσκοπα  και ότι πηδάω από το ένα θέμα στο άλλο, όμως εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως ενώ το έβαζα στο πρόγραμμα εδώ και τέσσερα χρόνια, δεν έκανα άλλο από το να τα βγάζω βόλτα πάνω κάτω. Μάλιστα για μην το ξεχάσω έβαζα το κάδρο σε κεντρικό σημείο έτσι ώστε μόλις έβγαινα  από το αυτοκίνητο-αφού με αυτό πηγαίνω κι έρχομαι- να είναι το πρώτο πράγμα που θα βλέπω. Και αλήθεια θέλω πολύ να το δω τελειωμένο αλλά το πινέλο δεν είναι σκούπα την πήρα και τελείωσα. Θέλει έμπνευση το πινέλο, θέλει χρόνο, ηρεμία. Θέλει φαντασία και διάθεση και πολλά άλλα που δεν ξέρω  να τα πω. Ίσως να μπορώ να τα ζωγραφίσω αλλά και για αυτό δεν είμαι σίγουρη… δεν ξέρω τι είναι αυτό που με έχει πιάσει και τίποτα δεν μπορώ να βεβαιώσω  με σιγουριά.


  Το θέμα είναι ότι μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια, το πήγαινε και έλα, έχασα αυτή τη φωτογραφία και τώρα δεν έχω παρά την ανάμνηση αυτής. Πώς να δουλέψω αυτή τη ζωγραφιά τώρα μοναχά από μια ανάμνηση; Σκοτώνομαι να κλείνω τα μάτια προσπαθώντας να φέρω στο νου αυτήν την εικόνα. Θάλασσα, ουρανός, άμμος. Ο παππούς κρατάει από το χέρι το εγγονάκι του μόλις δεκαοχτώ μηνών. Κοιτάνε και προχωράνε προς τη θάλασσα. Πού είναι το φως; Πού οι σκιές; Ποια είναι τα χρώματα; Πώς θα βγάλω αυτό το συναίσθημα που δεν ξέρω και ποιο είναι;

Σκέφτομαι, φαντάζομαι, ονειρεύομαι. Θέλω πολύ να το τελειώσω. Αυτό το καλοκαίρι εδώ και τώρα. Δεν πάει άλλο.

   Δώστου λοιπόν να τραβώ φωτογραφίες στη θάλασσα και όρθια και καθιστή και ξαπλωτή και ανάσκελα και άμα βρω παιδάκι να παρακαλάω για μια φωτογραφία και έτσι και αλλιώς και αλλιώτικα. Χίλιες φωτογραφίες για να πετύχω αυτή τη μία που έβγαλα εγώ η ίδια χωρίς να το σκεφτώ τότε πριν από δεκαπέντε χρόνια ένα καλοκαίρι. Πώς να το καταφέρω; Αφού όλα έχουν αλλάξει πια τίποτα δεν είναι ίδιο. Από την παραλία να το πιάσεις; Έχει σημασία και η ώρα, η θέση του ήλιου μα πού να  θυμάμαι! Το εγγονάκι μεγάλωσε έγινε ολόκληρη κοπέλα πια.Εγώ έχω αλλάξει δεν είμαι η ίδια πια. Μα αυτό που με πληγώνει περισσότερο είναι που ο παππούς δεν υπάρχει πια. Πώς να την πετύχω λοιπόν τη φωτογραφία; Πώς να τη σκηνοθετήσω;
   Μένω εδώ μόνη και άπραγη σε ένα μπαλκόνι με θέα τη θάλασσα,με τα πινέλα στο χέρι,βουτώντας στα χρώματα να ψάχνω να βρω αυτό που ήταν κάποτε, μα δε το βρίσκω, δεν το πετυχαίνω και όλο ανακατεύω και όλο το προσπαθώ, μα δεν ξέρω τι μου συμβαίνει και η φαντασία μου  έχει θολώσει το μυαλό και δε βλέπω καθαρά...Παραιτούμε.
  Μάλλον θα αφήσω και αυτήν την ανάρτηση μισή...Στα πρόχειρα;Δεν ξέρω!Μάλλον θα βάλω για τίτλο ένα "ΔΕΝ ΞΕΡΩ.."αφού αυτό συνέχεια επαναλαμβάνω, ή ένα "ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ".
Μάλλον αυτόν τον πίνακα θα τον κρεμάσω όπως είναι  μισοτελειωμένο,ελλιπή,μισοαρχινημένο και ατελή για να μου θυμίζει κάθε μέρα κάθε φορά που θα τον κοιτώ, όλα αυτά που δεν πρόλαβα να κάνω ή να πω όταν έπρεπε, γιατί νόμιζα πως η ζωή θα μένει έτσι να με περιμένει πότε θα ξυπνήσω για να την ακολουθήσω.Πως ακόμα κι αν "δεν ξέρω" δεν πρέπει να ξεχνώ, κι ακόμα αν "δεν είμαι σίγουρη" θα πρέπει να τολμώ.
   Καλό μήνα αγαπημένοι!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου