ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ

   Καθώς τα παιδιά έχουν μεγαλώσει δε χρειάζεται να παίζω το ρόλο της ελληνίδας μάνας στην παραλία.Να φωνασκώ δηλαδή κάπως έτσι "μην πάτε στα βαθιάααα,έλα βάλτε αντιηλιακόοοοο,τα μπρατσάκια σας καλέεεεεε,βγείτε έξω φεύγουμεεεεε,κάτσε κάτω από την ομπρέλαααα,φόρα καπέλοοοο".Ούτε χρειάζεται να μετρώ συνέχεια τα κεφαλάκια τους στη θάλασσα, σαν το βοσκό με τα πρόβατα και μόλις δε μου βγαίνει ο αριθμός να πετάγομαι πανικόβλητη.

   Τώρα που τα παιδιά μεγάλωσαν μπορώ να αράξω με το βιβλίο μου κάτω από την ομπρέλα χαλαράααα,να κολυμπάω στα βαθιά,να επιπλέω με τα μάτια κλειστά και να κόβω βόλτες στην αμμουδιά.Ωραία πράγματα!Τώρα που δεν πηγαινοέρχομαι φορτωμένη κουβαδάκια, σωσίβια κ.λ.π. όλο και κάτι βρίσκω στην παραλία και το μαζεύω.Μα κοχύλια,μα πέτρες, πετρούλες, κοτρώνες, μα θαλασσόξυλα,ακόμα και άμμο.Τα μαζεύω χωρίς να ξέρω που θα τα χρησιμοποιήσω και κάποια στιγμή από το πουθενά μου΄ρχεται η ιδέα.(Μήπως δεν είναι αυτό σημάδι καλό;Λέτε να το κοιτάξω;)

Τέλος πάντων πέρσι -ακόμα δε μπορώ να το ξεχάσω-σε μια μοναχική μου βόλτα, έπεσα πάνω σε ένα φοβερό κούτσουρο ξεβρασμένο από τη θάλλασα,με λείες επιφάνειες,ακανόνιστο σχήμα βέβαια, αλλά μόλις το είδα το ερωτεύτηκα.Προσπάθησα να το μετακινήσω,αλλά ήταν αδύνατο.Γύρισα στη βάση μου φώναξα τα παιδιά να με βοηθήσουν αλλά τίποτα.Πήγα ήρθα αρκετές φορές, το έδειξα στις φίλες μου, ζήτησα βοήθεια από μπράτσα πιο δυνατά, αλλά μάταια.
"Τι θα το κάνεις αυτό;Προσάναμα;"
 "Δεν πάει αυτοκίνητο εκεί"
  "Ό,τι θυμάσαι χαίρεσαι"
  "Έχω τη μέση μου"
   "Δεν είσαι με τα καλά σου..."
Και πολλές άλλες δικαιολογίες ώσπου μια μέρα το θαλασσόξυλό μου δεν ήταν εκεί.Το μόνο που με παρηγορούσε ήταν πως κάπου εκεί έξω κυκλοφορούν και άλλοι σαν και μένα.

  Μάζεψα τα θαλασσοξυλάκια μου,τα κοχυλάκια μου και μετά από ένα χρόνο πήρε φωτιά, δεν ξέρω πιο μέρος του εγκεφάλου μου και αφού σκάλισα, τρύπησα, έδεσα, κατέληξα σε αυτό.Το κρέμασα έξω.

    Και αυτό πολύ εύκολο για το τραπέζι.

Και επειδή όταν με πιάνει δε μ΄αφήνει σας έχω και ένα στεφάνι από την αρχή.

 Μαζεύω μακριά κλαδιά από αμπέλι.

 Τα καθαρίζω από τα φύλλα.

Αφού δέσω τη μια άκρη, πλέκω μια μακριά πλεξούδα .

Σχηματίζω το στεφάνι,το δένω και το υπόλοιπο το τυλίγω γύρω γύρω.

Όλη η δουλειά γίνεται αμέσως μόλις κόψουμε τα κλαδιά,για να είναι εύκαμπτα και να μη σπάνε.Μετά το κρεμάω έξω για να στεγνώσει.

  Καλοκαίρι είναι,γρήγορα ξεραίνεται.Η συνέχεια είναι δική σας.Μπορείτε να δέσετε,να κολλήσετε, ή να κρεμάσετε ό,τι η φαντασία σας προστάζει.Αν πάλι δε σας βγαίνει μη μου στεναχωριέστε-συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια-το διαδίκτυο να είναι καλά.

   Άντε καλημέρα!Και καλή βδομάδα!