Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΜΑΝΕΣ!

    Έχω την αίσθηση ότι οι μέρες τρέχουν.Πότε μπήκε ο Σεπτέμβρης , πότε ετοιμάζεται να βγει και ο Οκτώβρης.Κι εγώ τι κάνω;Όλο δεν προλαβαίνω, ή νιώθω πως κάνω λίγα. 

     Και είναι αυτές οι καθημερινές διαμάχες με την εφηβεία που μου δίνουν το τελειωτικό χτύπημα.Μια διαρκή γκρίνια ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα.Τι θα φορέσουν, τι θα φάνε,πότε θα βγούνε.Διαμάχες,φωνές,πανζουρλισμός.Οι δυο αδερφές σκοτώνονται συνέχεια -ούτε που καταλαβαίνω για ποιο λόγο- τρέχουν γύρω από το δωμάτιο φωνάζοντας και κυνηγώντας η μια την άλλη.Μετά βάζουν στο στόχαστρο τον αδερφό τους και το "παιχνίδι  τους" αγριεύει..και τα δικά μου νεύρα τεντώνονται και αναρωτιέμαι "τι λάθος κάνω η μάνα;" ή "τι αμαρτίες πληρώνω;"

   Με πολύ προσπάθεια προσποιούμε την ατάραχη, αλλά αυτό που πραγματικά μου είναι δύσκολο είναι το βλέμμα της απόρριψης στα μάτια τους όταν λέω όχι στα παράλογα θέλω τους και όταν βάζω τα όρια στις επιλογές τους (πόση ώρα θα χαζολογήσουν στην τηλεόραση,υπολογιστή,κινητό).Σφιγμένα χείλη και γροθιές μου φωνάζουν χωρίς λόγια "δε σε θέλω, δε σ΄αντέχω..."Λόγια που δε λέγονται, αλλά πολύ πληγώνουν.Όταν υπενθυμίζω τις υποχρεώσεις τους, εκεί να δεις επανάσταση.

  Όπως έχω ξαναγράψει φεύγω από το σπίτι για να μην βλέπω,να μην ακούω και κυρίως για να μην πω τίποτα παραπάνω για το οποίο θα μετανιώσω.Όμως οι σκέψεις με ακολουθούν και όπου και αν πάω ότι και αν κάνω αυτές οι ίδιες είναι που γυρίζουν στο μυαλό μου και με γεμίζουν ενοχές.Συνεχίζω όμως να το παίζω τρελίτσα."Πού θα πάει; Φάση είναι θα τους περάσει!"Προσπαθώ να καθησυχάσω τον εαυτό μου και συνεχίζω.

   Να φαντάζομαι,να ονειρεύομαι, να πλάθω ιστορίες, με χρώματα, ήχους, μελωδίες να στήνω το δικό μου σκηνικό για μια "απίθανη οικογένεια".Τα τρώω τα μούτρα μου καθημερινά ...αλλά δε λέω να βάλω μυαλό.Συνεχίζω να ελπίζω στα καλύτερα.Πάντα!!!
   Λένε πως είμαι αυταρχική,κακιά, πως τους κάνω τη ζωή δύσκολη πως δεν είμαι μαμά (καλή δηλαδή), πως οι φίλοι τους έχουν καλύτερες μαμάδες-πού είναι αυτές να μας πουν και εμάς το μυστικό-και άλλα πολλά...Συκοφαντίες!Τι κάνω η καψερή;Ό, τι μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά.Είναι κάποιες φορές που σκέφτομαι να παραιτηθώ από μαμά.Δε γίνεται μου ψιθυρίζει συνέχεια αυτή η φωνούλα.Και;Τι κάνω;

Απλώνω,τεντώνω, μαζεύω,πάνω σε λεπτό σκοινί και πραγματικά στα τυφλά προχωρώ χωρίς να ξέρω αν πράττω σωστά ή λάθος.Χάθηκε να έρχονται τα παιδιά στον κόσμο με οδηγίες χρήσεις;
  Με υπομονή φτάσαμε στο Σαββατοκύριακο που όλοι το λατρεύουν για τους δικούς τους λόγους.Και τι κάνει μια ταλαίπωρη μάνα, σαν όλες τις μάνες φυσικά.Να τρέξει τις εργασίες που μένουν πίσω όλη τη βδομάδα.Τη φασίνα του σπιτιού,το μαγείρεμα,το σίδερο...το...τα...του.Και κάπου εκεί το βραδάκι που είναι η καθιερωμένη έξοδός τους -μόλις είχα βάλει πιτζάμες και πήγα να αράξω- να κάνω ένα δρομολόγιο στα γρήγορα.Με παντοφλίτσα σέρνομαι στο αυτοκίνητο και τις "πετάω" στο κέντρο.Ώρες ώρες σκέφτομαι πως αν γίνει τίποτα, με τι μούτρα θα βγω από το αμάξι να το αντιμετωπίσω.

Τέλος πάντων εκεί κάπου στο κέντρο σταματώ για αποβίβαση και γυρίζει και μου δίνει ένα φιλί.Έσβησε η μηχανή.Άνοιξαν οι υαλοκαθαριστήρες και παραλίγο να πατούσα γάτα.Εγώ μια μάνα που δεν αντέχεται,με εμφάνιση καλής νοικοκυράς  -μόνο το τσεμπέρι μου έλλειπε- η αυστηρή, η κακιά και αλλοπαρμένη με το άγγιγμα ενός φιλιού στο μάγουλο έκανα πύραυλο το fiat και προσγειώθηκα σε άλλον πλανήτη.Η καρδούλα μου πετάρισε και αναθάρρησα.Μ΄αγαπάει...κατά πολύ βάθος.Δεν έχει σημασία.Αχ!!!!!!!Δεν μπορεί!Αυτό είναι τρανή απόδειξη πως κάτι σωστό κάνω και εγώ.Αχ!!!!!!!Βαστάτε μάνες νεαρών κορασίδων απανταχού στον πλανήτη.Θα περάσει και αυτό.Βαστάτε!!!Ένα φιλί στο τέλος όλα τα δικαιώνει..............




Ένα φιλί !Το πήρα και το κράτησα σφιχτά, να μη χαθεί, να μη σβηστεί, να μην πονέσει! Να μου μείνει για πάντα! Γλυκό, τρυφερό, αγαπησιάρικο!




Μα κι απ΄την άλλη πότε τελειώνει ο ρόλος της μάνας;Βλέπω τη δική μου.Να δώσει , να δοθεί."Πάρε και φαγητό για αύριο πάρε και αυτό για μεθαύριο, όλο τρέχεις..." "Μάνα ηρέμησε !Τρέχω γιατί δεν ξέρω να περπατάω.Τα καταφέρνω όμως , μην ανησυχείς!" Πού αυτή να ησυχάσει;" "Ήρθαν τα παιδιά;Μαγείρεψες;Πού είσαι τώρα ;Γιατί δεν κάθεσαι λίγο;Καλέ γιατί τυραννάτε τη μάνα σας;Έπεσες;Χτύπησες;...." Δεν έχει τελειωμό,δεν έχει αναπαμό. Δύσκολος ρόλος !Τι να πεις; Μα έχει τις γλυκόπικρες χαρές του.Ας είναι μόνο καλά -όλα του κόσμου τα παιδιά- και τα άλλα τα αντέχουμε.

Κουράγιο Μάνες!

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

ΣΤΗΝ ΚΟΜΟΤΗΝΗ

  Το Σάββατο άνοιξα τα μάτια.Αντίκρισα το χάλι στα μπαλκόνια στην αυλή και το αποφάσισα:" θα πάμε εκδρομή στην Κομοτηνή στα ξαδέρφια μου".Ετοιμαστήκαμε και  ξεκινήσαμε γυναικοπαρέα για τη θράκη.Με τα δελτία καιρού να κραυγάζουνε για έντονα καιρικά φαινόμενα και  παρά τους πόνους από το πέσιμο -άμα είναι για βόλτα την κουνάμε "την ουρά μας" -  ήμασταν όλο χαρά εγώ, τα κορίτσια μου ,η μαμά μου και η ξαδέρφη μου η Σούλα.Άπειρες φορές την έχουμε κάνει αυτή τη διαδρομή,αλλά για λόγους ανωτέρας βίας τα διακόψαμε για μερικά χρόνια.Βρήκα μέρα να τα ξαναρχίσω θα μου πείτε.Φτάσαμε που λέτε το μεσημεράκι και φυσικά μας υποδέχτηκε η Ξαδέρφη Στέλλα με στρωμένο το τραπέζι.Αγκαλιές ,φιλιά και κάτσαμε στην τραπεζαρία.Έτσι γίνεται στο σόι μου.Όλες οι σημαντικές στιγμές της οικογένειας γύρω από το τραπέζι.

  Φαγητό λοιπόν καινούριες σπεσιαλιτέ,ορεκτικά, εξαίσια εδέσματα και νέες συνταγές βγήκαν στην επιφάνεια και με επιφωνήματα θαυμασμού και επιδοκιμασίας συνεχίσαμε την κουβέντα,τα αστεία , τα πειράγματα.Βγήκαν και τα τεφτέρια να γίνει ανταλλαγή νέων ιδεών και μέχρι να μαζέψουμε το μεσημεριανό ακολούθησαν επιδόρπια, γλυκά ,πίτες για να συνοδέψουν τον απογευματινό καφέ.

    Μείναμε που λέτε εκεί μέσα και έξω από την κουζίνα μέχρι αργά το βράδυ που εννοείτε ότι ξαναπεινάσαμε και δοκίμασε αυτό δοκίμασε το άλλο δεν ξέραμε πού και πώς να βάλουμε τα κορμιά μας για να βολευτούμε.
   Γέμισε το σπίτι από τις παιδικές φωνές των μικρών παιδιών και διαπιστώσαμε πως η ζωή προχωράει.Πότε ήμασταν εμείς παιδιά, πότε ήταν τα παιδιά μου και τώρα κοπέλες αυτές πια να παίζουν με τα μικρά εγγόνια της ξαδέρφης μου.
 Και ήταν ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο αλήθεια γιατί εκτός από καλό φαγητό πολλά όμορφα είχε να μας δείξει η Στέλλα.

 Δεν ξέρω από πού να αρχίσω.Απλά ποτηράκια μεταμορφώθηκαν σε ρομαντικά κηροπήγια τυλιγμένα με μια έτοιμη δαντέλα.
Χειροποίητες, διακοσμητικές, πολύχρωμες πεταλούδες γέμισαν το δωμάτιο και μας άνοιξε  η όρεξη για παιχνίδι.



Για τη λέξη "παραμύθι" δεν έφτασαν.....Έτσι στρέψαμε την προσοχή μας σε άλλη δραστηριότητα.Πώς να φτιάξουμε ψαράκι με μια χάρτινη κορδέλλα.Πώς;Δεν τα κατάφερα να μάθω.Έφτασα μέχρι το μισό ψάρι.Αν στην επόμενη συνάντηση μάθω το άλλο μισό,θα σας το δείξω αναλυτικά.
Άλλος έπλεκε, άλλος ζωγράφιζε, άλλος ξάπλωνε, άλλος έπαιζε, άλλος φωτογράφιζε,άλλος μαγείρευε,  άλλος έτρωγε, άλλος χτένιζε.



  Γι΄αυτό μ΄αρέσουν αυτές οι συναντήσεις με το σόι μου.Απλά είσαι ο εαυτός σου.Μιλάμε, γελάμε  με αυτά που θυμόμαστε, χτίζουμε σχέσεις.Α!Παραλίγο να το ξεχάσω.Και τρώωωωμε.Πολύ φαγητό στο σόι μου.
Πρωινό στης Δήμητρας.
Με ωραία θέα!!!!!!!!!!!!
Μέχρι να μαζευτεί το πρωινό ετοιμάζεται και στρώνεται το μεσημεριανό.
Στην υγειά σας βρε παιδιά!
   Η κακοκαιρία δε μας χάλασε το κέφι.Το κρύο και ο δυνατός αέρας ήταν έξω από το σπίτι, έξω από τις καρδιές μας.Να είμαστε καλά, πάντα έτσι να ανταμώνουμε.Επιστρέψαμε  το απόγευμα της Κυριακής και όλα πίσω ήταν όπως τα αφήσαμε.Άλλαξε όμως η διάθεση.Φορτίσαμε μπαταρίες και γεμίσαμε χαμογελαστές αναμνήσεις και ιδέες.Ευτυχώς ακολουθεί η γιορτή της 28ης Οκτωβρίου και μπορούμε να πιάσουμε την άκρη πιο χαλαρά.
 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!



Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ

    Με βήματα σταθερά αλλάζει το τοπίο στη φύση.Δειλά δειλά κι εγώ φέρνω το φθινόπωρο στο σπίτι μου.

 Mια βόλτα στην αυλή μου, φτάνει να γεμίσουν τα μάτια με χρώματα ζεστά...

...να γυρίσω με τα χέρια γεμάτα από θαύματα της γης!

Η κυδωνιά έγειρε τα κλαδιά της από το βάρος των καρπών της."...γίνομαι  πιο καλό αν με κάνετε γλυκό...".'Εφτασεεεεεε
H Καστανιά ανοίγει το αγκαθωτό της κέλυφος  και αφήνει να φανεί ο καρπός της γεμάτος,γυαλιστερός, λαχταριστός!
Η ροδιά η αγαπημένη στέκει στη μέση φορτωμένη.Περιμένει να γίνει γευστικό λικέρ, αλλά και γλυκιά μαρμελάδα.
 Μάζεψα τη
Λουΐζα μου και μοσχοβόλησε το σπίτι με το λεπτό λεμονάτο άρωμά της.

Όλοι οι φθινοπωρινοί  θησαυροί στα πόδια μου.
Αν δεν συνοδευόταν το πέσιμο των φύλλων με το πέσιμό μου από την καρέκλα...όλα θα ήταν υπέροχα!!!
Τι τα ήθελα τα ακροβατικά;Καλά να πάθω.
Δε βαριέσαι!Πάλι καλά που δεν είχαμε σπασίματα.Θα περιμένω να γιάνω για να συνεχίσω τη φθινοπωρινή διακόσμηση του σπιτιού.
Έτσι, σιγά σιγά να μπαίνουμε στο κλίμα,αν και μας αρέσει το μικρό "καλοκαιράκι" του Οκτώβρη.Να μπορούμε ακόμα να χαιρόμαστε τις αυλές μας.Να μπορούμε ακόμα να πλάθουμε όνειρα αποδράσεων για τα Σαββατοκύριακά  μας.
...Τα φθινοπωρινά απογεύματά μας να γεμίζουν θαλπωρή και χαλάρωση!
  Να είστε καλά φίλοι μου!

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

ΜΑΚΑΡΟΝΑΔΑ

  Σάββατο σήμερα, ωραία μέρα,αγαπημένη!Υπάρχει διάθεση για βόλτες και χαλάρωση, αλλά όχι για δουλειές.Παρ΄όλα αυτά αν έχεις οικογένεια πρέπει να μπεις στην κουζίνα και να πιάσεις κατσαρόλα.Σκέφτηκα λοιπόν να καταπιαστώ με κάτι εύκολο!Μακαρόνια!Τα λατρεύουν, είναι μακαρονάδες!Ανοίγω το ψυγείο για ξεκαθάριση.Πώς λέμε τέλος σεζόν; Ό,τι απέμεινε δηλαδή.

 Έτσι με ένα κολοκυθάκι, δύο μικρές μελιτζάνες, μια κόκκινη πιπεριά, τέσσερα μανιτάρια, ένα καρότο που τα έριξα στο τηγάνι αφού μαλάκωσα κρεμμύδι, σκόρδο και πράσο, έκανα στα γρήγορα μια ωραία σαλτσούλα και τάισα την οικογένεια.Όλοι την ευχαριστήθηκαν κι εγώ εξοικονόμησα χρόνο για τον εαυτό μου.
   
Καλό Σαββατοκύριακο αγαπημένοι!

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

"ΕΓΩ ΦΕΥΓΩ..."

    Προχωράμε στο δεύτερο μήνα του φθινοπώρου! Το πρωινό ξύπνημα όσο κρυώνει ο καιρός γίνεται βαρύ και ασήκωτο. Και ο καιρός κρύωσε απότομα! Άντε να ανασκαλεύουμε τα ζεστά ρούχα από τις ντουλάπες που δεν προλάβαμε να ετοιμάσουμε. Εντωμεταξύ για να μην κλείσουμε ακόμα τα παράθυρα -δεν τις μπορούμε τόσες αλλαγές απότομα- φορέσαμε χειμωνιάτικες πιτζάμες και χουχουλιάζουμε με ζεστές κουβέρτες. Το πρωί πάλι, άρχισα να ετοιμάζω πρωινό για τα παιδιά με τυφλό σύστημα. Σέρνομαι μέχρι την κουζίνα, ανοίγω ντουλάπια, ζεσταίνω γάλα και αλείφω μέλι στο ψωμί με κλειστά τα μάτια.

 Μετά τη δουλειά, το μεσημέρι αναζητάω τη γωνίτσα μου στον καναπέ και τα μάτια πάλι κλείνουν για καμιά ωρίτσα. Ίσα να ξιπαστώ  από φωνές και φασαρία και πάλι να συνεχίσω από κει που΄χα σταματήσει. Δρομολόγια, δουλειές, υποχρεώσεις, διάβασμα....αχ αυτό το τελευταίο με αποτελειώνει, για να το πάμε πάλι από την αρχή.Και ένα σωρό παράπλευρες εργασίες που προκύπτουν καθημερινά και έτσι τη μια στιγμή είμαι εδώ και την άλλη διακτινίζομαι αλλού. Μπορεί βέβαια όπως λένε "δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη να μην κουβαλιούνται..." όμως για μένα το γεμάτο πρόγραμμα είναι το αγχολυτικό μου. Ισορροπώ υποχρεώσεις και αναγκαστική εργασία με δράσεις που με γεμίζουν και  με ευχαριστούν.



Και πολύ συχνά με ρωτάνε: "Μα πώς τα καταφέρνεις; "Κάθομαι και σκέφτομαι: "Γι΄αυτό τα καταφέρνω! Επειδή κάνω πολλά. Όχι τέλεια αλλά καταγίνομαι τέλος πάντων". Μετά από πολλά χρόνια σκέψης και πράξης κατέληξα πως όσο κι αν προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη για να ευχαριστήσω τους γύρω μου, όλοι είναι παραπονεμένοι.Κανένας δεν είναι ευχαριστημένος με τις επιδόσεις μου. Καθημερινά περνούσα από αξιολόγηση και έπαιρνα βαθμολογία κάτω του μετρίου. Ούτε λίγο ούτε πολύ με κρίνανε ανεπαρκή και μετεξεταστέα.

Και εκεί που το μυαλό ήταν έτοιμο να κάνει βουτιά στο κενό, μου΄ρθε αναλαμπή και γύρισα και είδα τον εαυτό μου με τα δικά μου μάτια. Πώς θέλω να με βλέπω εγώ! Τι είναι αυτό που με κάνει να είμαι χαρούμενη! Αυτό ήταν! Μ΄αρέσει να φαντάζομαι και να δημιουργώ! Να ταξιδεύω, με την ψυχή και το σώμα! Να γελάω και να βρίσκομαι με αγαπημένους φίλους! Απλά πράγματα και ανέξοδα! Βρήκα λοιπόν την άκρη του νήματος και την ξετυλίγω. Και όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο σταμάτησε η γκρίνια...ή... μπορεί και να μην την ακούω πια.
    Προχθές έβαλα τα φασόλια στη φωτιά, καθάριζα το μπάνιο και ενώ έλεγα την ορθογραφία στο γιο μου  χτυπάει το τηλέφωνο. Πιάνουμε την κουβέντα και τα φασόλια χύλωσαν. Αυτά παθαίνει μάτια μου όποιος χαζεύει...μονολόγησα. Άλλαξα κατσαρόλα και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Γλύψανε και τον πάτο της. Πουλάκια μου έτσι σας πρέπει. Όχι να κατεβάζουμε τσελεμεντέδες και να διαβάζουμε Μαμαλάκηδες για ένα γκουρμέ γεύμα. Να Χάνουμε ώρες πάνω από χύτρες και τηγάνια, να τσικνιζόμαστε, να τσουρουφλιζόμαστε και να κοβόμαστε  για να καταλήγουμε κατάκοπες, αναμαλλιασμένες και λεκιασμένες να ακούμε: "ανάλατο, άψητο, παραψημένο, νερουλό, πηχτό...."  και εκεί αρχίζει η φαντασία...Ποιος μπορεί να μου βάλει φρένο εκεί;Κρατώντας την πιρούνα να την μπήγω στο τραπέζι και να λέω:"Άει χάσου ...Μυρμηγκάκι".

     Να καθαρίζω, να φροντίζω με μεγάλη επιμέλεια να είναι όλα τακτοποιημένα και τα μέσα και τα έξω και να εισβάλλουν με λερωμένα χέρια, παπούτσια και να σου κάνουν σε χρόνο ντε ντε το σπίτι αγνώριστο. Και εσύ πάλι από την αρχή με τη συνοδεία  γκρίνιας δικής σου αυτή τη φορά, ίσως και φωνές να βγάζουν παπούτσια να πλένουν χέρια και μπλα μπλα ταινία χιλιοπαιγμένη. Έβαλα ένα "the end" και...συγκάτοικοι είμαστε. Εσύ απλώνεις ρούχα, εσύ  μαζεύεις την κουζίνα, εσύ πας τα σκουπίδια και εγώ φεύγω... Είναι τόσο απλό θα με ρωτάτε. Όχι! Πάλι φασαρία έχει. Δε θα βρουν να μου δυσκολέψουν τη ζωή; Αλλά επιμένω να τηρώ το εγώ φεύγω. Βέβαια όπου και αν πηγαίνω πάλι σπίτι μου γυρνάω και τα ρούχα δεν είναι απλωμένα, η κουζίνα στα χειρότερα χάλια της και τα σκουπίδια περιμένουν.

    Τα ξαναλέω και τα ξαναλέω και άμα τα πω καμιά εικοσαριά φορές και έχω χάσει την υπομονή μου ουρλιάζω γιατί πρέπει να μάθουν να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους. Για να πάρω την εξής ήρεμη απάντηση: "Θα το κάνω βρε μαμά! Πώς κάνεις έτσι; " Μα τι συμβαίνει γύρω μου;Είμαι εγώ το λάθος;Ναι θα το κάνεις, αλλά πότε; Δεν τα βγάζω πέρα! Λίγο τα χρόνια δύσκολα, λίγο η εφηβεία...το έλυσα με τον εξής τρόπο: " Γεια σας ήρθα....γειά σας φεύγω...". "Πού πας;" . "Στο μάθημα, στην ομάδα, στο γυμναστήριο,στα σκηνικά,στο χορό, στο θέατρο, στο σεμινάριο, για καφέ, για ούζο...Πάντως φεύγω..." Φεύγω για άλλα, για να μην κάνει το μυαλό τραμπάλα.- Μου βγαίνει πού και πού το ποιητικό μου.-

      Πρέπει να απασχολώ το μυαλό μου με διάφορα ευχάριστα γιατί αλλιώς η διαρκή σκέψη ότι όλα τα κάνω λάθος σαν μάνα με τρελαίνει. Έτσι λοιπόν "φεύγω" .Και όσο το φαγητό είναι έτοιμο και στρωμένο, τα ρούχα καθαρά και τα πουκάμισα σιδερωμένα, τα δρομολόγια φροντιστηρίων τακτοποιημένα μπορώ να σας πω ότι μερικές φορές νιώθω και αόρατη.Κανείς δε δείχνει να του λείπω.Αυτό δεν μου ακούγεται και τόσο καλό...Είδατε μόλις κάτσω σκέφτομαι στενάχωρα.Αυτό και αν δεν είναι καλό. Φεύγωωωωωωω!!!!!!!!  Έτσι είμαι εγώ! Πάω να ανακαλύψω την ελευθερία μου...

           

Αλλά θα γυρίσω...