ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ...

   Εχθές  το πρωί ξύπνημα βαρύ.Σηκώθηκα ετοίμασα πρωινό σκέφτηκα ξανασκέφτηκα (τι δουλειές έχω να κάνω) και την ξανάπεσα στο κρεβατάκι μου.Μια βουτιά και κουκούλωμα ως τη μύτη.Ακούγεται ο αέρας που περνά σφυρίζοντας μέσα από τις γρίλιες, η βροχή που παίζει σε διαφορετικές εντάσεις.

   Περνάνε από το μυαλό μου όλα όσα έχω να κάνω, αλλά είναι "πρέπει"και δε σαλεύω.Κλείνω τα μάτια μήπως και κοιμηθώ (έχω την ψευδαίσθηση ότι σταματούν οι σκέψεις ) μα δε με πιάνει.

Τέτοια ώρα θα ήμουν στη δουλειά.Αλλά δεν είμαι.Είμαι στο κρεβάτι μου κουκουλωμένη ακίνητη. Τα κορίτσια κοιμούνται, ο Μιλτιάδης ξύπνιος από νωρίς -αυτός ποτέ του δεν ήταν του ύπνου-.Έχει ανοίξει την τηλεόραση.Εγώ μένω σταθερά στο κρεβάτι. "Λες να αρρωστήσω;" Μου περνά η σκέψη. Δεν το συνηθίζω το χουζούρεμα τα τελευταία είκοσι χρόνια.Όταν ξυπνάω σηκώνομαι.

    Γυρίζω πλευρό.Ας ονειρευτώ λέω στον εαυτό μου και αφήνομαι...Σ΄αυτό, όχι να το παινευτώ, μα είμαι καλή, πολύ καλή, το ξέρω.Μπορώ να ονειρεύομαι  οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Ό,τι δουλειά κι αν κάνω, όσο κόσμο κι αν έχει, ανεξάρτητα από τη φασαρία που έχει γύρω μου. Κάποτε το θεωρούσα ελάττωμα, ένα εμπόδιο στην επικοινωνία μου με τους άλλους. Τώρα το λέω ιδιαιτερότητα... με χαλαρώνει. Μπορώ να κατεβάσω ρολά και ενώ είμαι εκεί που βρίσκομαι ... δεν είμαι. Φαίνομαι , αλλά δεν υπάρχω.Με ταχύτητα φωτός μεταφέρομαι, διακτινίζομαι σε αυτό που φαντάζομαι. Και από φαντασία καλά πάω. Χρώματα, αρώματα, μουσική όλα όπως τα θέλω και μου ταιριάζουν.Εγώ στον κόσμο μου.

Όλη η μέρα κάπως έτσι πέρασε.Η βροχή δε μου άρεσε, η συννεφιά μου ήρθε ψυχοπλακωτική, η αργία με αποσυντόνισε και ήρθα και βούλιαξα στις σκέψεις μου.
    Μια ολόκληρη μέρα παρούσα  απούσα. Μπήκα βγήκα χαιρέτησα,συναντήθηκα με κόσμο, ήρθε το βράδυ και κοιμήθηκα.

  Σήμερα μια νέα μέρα ...μμμμ  μια από τα ίδια -βροχή, συννεφιά και λοιπά- αλλά... διαφορετική.Εντάξει είμαι θετική και προσπαθώ να απολαμβάνω τις στιγμές μου ως μοναδικές , αλλά είναι κάποιες φορές που ίσως πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας να βουλιάζει.Ότι κάνει και η φύση δηλαδή.Για να βγει μετά από τη βροχή, ο ήλιος,για να φουσκώσει ο σπόρος ,να μαλακώσουν τα χώματα, να ξεπλυθούν οι δρόμοι...

   Δεν πειράζει νομίζω να συννεφιάζουμε πού και πού. Να στρεφόμαστε στα μέσα μας χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, να μελαγχολούμε  και  να χανόμαστε στις σκέψεις μας. Μπόρα είναι θα περάσει. Κι αν κάποιος φίλος μας περνάει τέτοια φάση μπορούμε  -πέρα από τα τυπικά τι κάνεις , καλά- να πούμε:"Εντάξει φίλε μου, σε καταλαβαίνω, πάρε το χρόνο σου, εδώ είμαι, θα περιμένω."

Θα περάσει...