Σαν ένα παραμύθι μοιάζει αυτή η φιλία που ξεκίνησε πριν από πολλά πολλά χρόνια!Συμμαθήτριες στο γυμνάσιο από διπλανά χωριά.Συνεχίστηκε στο Λύκειο.Ακόμα και όταν έπρεπε να φύγει στο εξωτερικό επικοινωνούσαμε δια αλληλογραφίας.Καταλυτικό το γεγονός ότι σπουδάσαμε στην ίδια πόλη.Συγκατοικήσαμε, δοκιμαστήκαμε, φάγαμε μαζί ψωμί και αλάτι που λέει ο λόγος! Περάσαμε τόσο όμορφα σε αυτά τα φοιτητικά χρόνια μέσα σε μια κοριτσοπαρέα που ξεχώρισε, έγραψε ιστορία και συνέχισε να κρατά γερά τους δεσμούς της μέχρι σήμερα.Από τη Μυτιλήνη, το Άργος, την Κατερίνη... Η Δέσποινα και η Χριστίνα, Η Σπυριδούλα και η Γιωργία, η Μαρία και η Ειρήνη...
Γράψε μου λέει!
Και ας ξέρει πως δεν "πιάνω πένα" από το τίποτα.Σαν το πινέλο ένα πράγμα.Θέλει έμπνευση ο καλλιτέχνης για να ζωγραφίσει.Έτσι κι εγώ πώς να γράψω αν πρώτα δε ξεδιπλώσω τις αναμνήσεις μου στο τραπεζι των επιθυμιών μου; Αν δε τις ξεκλειδώσω από το χρονοντούλαπο των ευτυχισμένων στιγμών μου;Ας γράψω λοιπόν ...
Μα για τι να πρωτογράψω; Ολόκληρο βιβλίο! Σκόρπια θα αναφέρω σαν εικόνες που φθίνουν.Πιτζάμες με πουλόβερ και χοντρές κάλτσες γιατί έκανε πολύ κρύο.Ήμασταν παρέα δύο ταχυτήτων από τη μια "τα ζώα μου αργά" και από την άλλη "τρεχάτε ποδαράκια μου". Γκάφες, πλάκες,έρωτες,διάβασμα,κοπάνες,εξεταστική,
εργαστήρια,
ψυχαναλύσεις επί των αναλύσεων,τάβλι,...και γέλιο.Πολύ γέλιο.Μα πάρα πολύ γέλιο.Γέλιο που μας έριχνε στα πατώματα.Έτσι γελούσαμε για το τίποτα και το γέλιο δυνάμωνε είχε διάρκεια ,ήταν μεταδοτικό και στο τέλος δεν ξέραμε και γιατί αρχίσαμε να γελάμε.Αλλά ήταν τόσο θεραπευτικό!
Πολύ συχνά θυμάμαι αυτό το γέλιο .Τέτοιο γέλιο κάνω ακόμα και σήμερα όταν είμαι με τη φίλη της καρδιάς μου.Μαζί της πάω και στην άκρη της γης γιατί ξέρω πως θα περάσω καλά. Γιατί κοιταζόμαστε στα μάτια και διαβάζουμε τις σκέψεις μας.Ένα βλέμμα φτάνει για να γίνει συνεννόηση.Με τη φίλη που μπορώ να απλώσω τα πέταλα της ψυχής μου άφοβα και να εμφανιστώ όπως ακριβώς είμαι. Ο εαυτός μου.
Μια φορά λοιπόν και έναν καιρό ήταν λέει ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ...Ή ...Ο Χοντρός και ο Λιγνός...Όχι, όχι, ο Οβελίξ και ο Αστερίξ................Μάλλον οι Ντάλντονς!!!
Πώς να χωρέσω τόσες όμορφες στιγμές σε μια ανάρτηση; Δε γίνεται γλυκιά μου!
Κάπου, κάποιοι, κάποτε... εμείς, εσείς και οι άλλοι...
Είμαι τυχερή που σε έχω δίπλα μου, που μπορώ να σε ξυπνήσω ότι ώρα έχω ανάγκη, να σου ζητήσω τις πιο απίθανες χάρες, να μοιραστώ μαζί σου τα πιο
ευφάνταστα όνειρά μου!Μακάρι και τα παιδιά μου να χαίρουν την ευτυχία μιας τέτοιας φιλίας! Γιατί ήσουν δίπλα μου στις μεγάλες μου χαρές και ξέρω ότι θα συνεχίσεις να είσαι! Γιατί στις δύσκολες στιγμές μου ήσουν πάλι εκεί να με βοηθήσεις να μαζέψω τα κομμάτια μου στα πόδια μου να σταθώ.Και όταν κάτι με βαραίνει και μέσα μου σκουντουφλάω σε σκέψεις και συναισθήματα μπερδεμένα πάλι είσαι εδώ κι εγώ που δεν μπορώ να εκφραστώ με λέξεις βγάζω τον χέιμαρρο και ξεθυμαίνω και καθόλου δε με νοιάζει αν έχει νόημα,περιεχόμενο,αρχή ή τέλος ο συλλογισμός, αν είναι σωστό ή επιτρεπτό ή αν ακολουθεί τους κανόνες γραμματικούς, συντακτικούς, οδικής ή καθώς πρέπει κοινωνικής συμπεριφοράς.
Και όταν με παρασέρνουν τα όνειρα και οι πιο κρυφές μου επιθυμίες στροβιλίζονται πάνω από το κεφάλι μου σαν πεταλούδες, μπορώ να τα απολαμβάνω μόνο μαζί σου χωρίς ενοχές ξαπλωμένες ανάσκελα πάνω σε καταπράσινο γρασίδι με μια απόχη η κάθε μια, κάτω από γαλανό ουρανό.Να τα πιάνουμε και να γελάμε,αλλά και τα άπιαστα να τα κάνουμε χάζι και πάλι να γελάμε.Δεν πειράζει την άλλη φορά...να λέμε η μία στην άλλη.Και αυτό που μένει η ουσία είναι πιο γλυκιά και πιο ευχάριστη όταν είσαι μαζί μου δίπλα στα κύματα με μια φωτιά που σιγοκαίει με ένα φεγγάρι που μας δείχνει το δρόμο, και τα κεφαλάκια μας να ανεβοκατεβαίνουν με χαχανητά και αγαπημένες μελωδίες...μέχρι το ξημέρωμα...και άλλες φορές να έχω ξεχαστεί με τις πιτζάμες στο σπίτι σου (ποιος θα μας δει μέσα στη νύχτα;) και μόνο στο λάλημα του πετεινού να βγαίνουμε σαν τους κλέφτες στις μύτες των ποδιών μας μέχρι το αυτοκίνητο και από εκεί στο σπίτι κάπου στο κέντρο.Να μιλάμε στο τηλέφωνο και εκεί που μιλάμε περί ανέμων και υδάτων να μου λες "πάμε Αθήνα;Κύπρο;Μυτιλήνη;Κατερίνη;" κι εγώ να απαντώ "πάω να ετοιμάσω τις βαλίτσες" με απόλυτη φυσικότητα όπως λέμε "πάω να βάλω ένα πλυντήριο!"
Και κάναμε ταξίδια μακρινά μαζί με πλοίο, με αεροπλάνο, με αυτοκίνητο αλλά και με τρένο.Σε λατρεύω γιατί επικοινωνείς τέλεια με κάθε άνθρωπο πάνω στον πλανήτη γιατί ομιλείς τη γλώσσα του σώματος! Γιατί εκεί που με πνίγουν οι λέξεις εσύ είσαι το σωσίβιο που με κρατάει στην επιφάνεια.Γιατί μόνο μαζί ξεκινήσαμε την τέλεια ομάδα καλλιτεχνικών που μπορεί να δουλεύουμε χωρίς να ανταλλάξουμε λέξη και μετά από ώρες να λες "πολλά είπαμε και σήμερα" και να φεύγουν με μιας τα πινέλα και τα χρώματα να πιάνουμε τις κοιλιές μας, να βουρκώνουν τα μάτια και για να συνέλθουμε να πρέπει να ρίξουμε κρύο νερό στο πρόσωπό μας.
Γιατί ακόμα και αν πεθαίνεις από νύστα -είσαι υπναρού, γιατί να το κρύψουμε άλλωστε- μου ζητάς να σε ξυπνάω για να σου διαβάζω ότι παραμύθι γράφω ότι ώρα και να είναι.
Γιατί είσαι η φίλη που όλοι θα΄θελαν να έχουν!Τι να κάνουμε; Τυχερά είναι αυτά...κι εγώ είμαι πολύ τυχερή!
Γιατί γράφω γράφω και χαμογελάω με τις εικόνες που μου έρχονται στο νου από τις πιο παλιές με τα ατελείωτα πήγαινε έλα Κεφαλάρι Άγιος μέχρι την πιο πρόσφατη εκδρομή στην παραλία άνοιξη καιρός μα με κρύο που θα ζήλευε και ο πιο βαρύς χειμώνας.Άρρωστες και οι δυο με ακεφιές και νεύρα τους παρατήσαμε όλους και πήγαμε να μυρίσουμε θάλασσα. Εκεί πάλι ήρθαμε μούρη με μούρη με μια υγρασία, μια λάσπη και έναν αέρα που σε έπαιρνε και σε σήκωνε...μια ερημιά σκέτη κατάθλιψη .Μα άναψαν τα ξύλα και ζέστανε ο χώρος,τα κεριά γλύκαιναν το τοπίο,το κρασί μαλάκωσε τις καρδιές μας και εκεί ανάμεσα σε χνουδωτές κουβέρτες μίλησα μίλησες είπα είπες και αδειάσαμε όλα όσα μας βάραιναν σε ένα καλάθι και από εκεί την άλλη μέρα αφήσαμε το αγέρι να τα πάει και να τα ρίξει στη θάλασσα.Γυρίσαμε στα σπίτια μας με χαμόγελα και αυτό μας φτάνει.
Μου φτάνει που σε έχω πλάι μου γιατί μαζί μπορούμε να φέρουμε ότι δεν έρχεται… την άνοιξη , τη χαρά, την καλή διάθεση… όπως ακριβώς στα παραμύθια.
" 
