Αν ανοίξουμε το βιβλίο της μυθολογίας μας θα κάνουμε ένα μαγικό ταξίδι, χιλιάδες χρόνια πριν.
Ο Ακρίσιος ο Βασιλιάς του Άργους, από φόβο μην αποκτήσει εγγονό, γιατί σύμφωνα με το χρησμό θα τον σκοτώσει κατά λάθος μόλις μεγαλώσει, αποφασίζει να φυλακίσει την κόρη του τη Δανάη σε χάλικινο μπουντρούμι.
Ο Δίας την ερωτεύεται, μεταμορφώνεται σε χρυσή βροχή και η Δανάη σε εννέα μήνες αποκτάει ένα μωράκι, τον Περσέα!
Θύμωσε τότε ο Ακρίσιος και δίνει εντολή στις γυναίκες του παλατιού να κλείσουν μάνα και παιδί σε ξύλινο σεντούκι και να το πετάξουν στο πέλαγος.
Η Ινώ η Λευκοθέα, μεταμορφωμένη σε πουλί ηρεμεί τα κύματα της θάλασσας και το σεντούκι αράζει σε ακρογιάλι της Σερίφου.
Ένας καλόκαρδος ψαράς ο Δίκτυς τη μαζεύει και την πηγαίνει σπίτι του.
Αυτό όμως δεν αρέσει καθόλου στη γυναίκα του την Πραξινόη που για να την ξεφορτωθεί την προξενεύει στον κουνιάδο της τον Πολυδέκτη.
Ο Πολυδέκτης θέλει να παντρευτεί τη Δανάη αλλά αυτή του αρνείται.
Τα χρόνια περνούν και ο Περσέας έγινε παιδάκι που ο ο Δίκτυς σαν παππούς το μεγαλώνει.
-Παππού τι είναι η Μέδουσα;
-Η Μέδουσα παιδί μου είναι ένα τέρας.Στα μαλλιά του φωλιάζουνε φίδια,όποιον κοιτάει τον μαρμαρώνει.
-Πω! Πω!
- Αχ παιδί μου όποιος σκοτώσει τη Μέδουσα θα κάνει μεγάλο καλό στον κόσμο αλλά πρέπει να είναι πολύ ανδρειωμένος.
-Εγώ παππού θα γίνω ανδρειωμένος και θα τη σκοτώσω τη Μέδουσα παππού!
Ο Πολυδέκτης στέλνει τον Περσέα αφού έχει γίνει παλικάρι να του φέρει τη Μέδουσα ως δώρο για το γάμο του.Στην πραγματικότητα θέλει να τον ξεφορτωθεί για να παντρευτεί τη μητέρα του.
Στο μεταξύ στον Όλυμπο ο Δίας ζητάει από τον Ερμή και την Αθηνά να βοηθήσουν το γιο του!
Στο δρόμο του ο Περσέας συναντάει την κυρά Καλή που εμφανίζεται ως γριά ανήμπορη και την κυρά Κακή που του τάζει πλούτη.Ο Περσέας αποφασίζει να βοηθήσει τη γριούλα και αυτή του δείχνει το δρόμο για το γέρο τυφλό που ξέρει να διαβάζει τα άστρα και μπορεί να τον βοηθήσει να βρει το δρόμο για τη Μέδουσα.
Ο γέρος τυφλός δείχνει στον Περσέα το δρόμο για τις τρεις γριές, που είναι οι μόνες που ξέρουν πού θα βρει τις νύμφες για να του δώσουν τα κατάλληλα εργαλεία τη Μέδουσα για να σκοτώσει.
Ο Ερμής και η Αθηνά τον συμβουλεύουν :
-Αυτές οι τρεις γριές έχουν μόνο ένα μάτι και ένα δόντι όλες μαζί.Προσπάθησε να τις πείσεις να σου πουν πού είναι οι νύμφες.
Ο Περσέας καταφέρνει να πάρει τις πληροφορίες που χρειάζεται και εύκολα βρίσκει τις νύμφες που του δίνουν τα φτερωτά σανδάλια,την περικεφαλαία του Άδη και ένα μαγικό σάκο για να βάλει το κεφάλι της Μέδουσας.
Με τη βοήθεια των θεών και φορώντας τα μαγικά σανδάλια φτάνει στην Αιθιοπία όπου ζητάει φιλοξενία από την Κασσιέπεια μια πολύ καυχησιάρα Βασίλισσα και γνωρίζει την Ανδρομέδα της καρδιάς του.
Τα ξημερώματα φτάνει στο νησί της Μέδουσας και ακολουθώντας τις οδηγίες της Αθηνάς και του Ερμή κόβει το κεφάλι της την ώρα που κοιμόταν.
Φορώντας την περικεφαλαία του Άδη γίνεται αόρατος και φτάνει στην Αιθιοπία την ώρα που ο βασιλιάς Κηφέας άφησε την κόρη του την Ανδρομέδα σε ένα βράχο να την κατασπαράξει ένα άγριο θηρίο για να γλιτώσει τη χώρα του από αυτό σύμφωνα με τις συμβουλές ενός χρησμού που πήρε.
Ο Περσέας πολεμά με το θηρίο και το σκοτώνει και ο Βασιλιάς του δίνει την κόρη του για γυναίκα του.
Περσέας και Ανδρομέδα φτάνουν στη Σέριφο, αλλά εκεί ο Πολυδέκτης έχει φυλακίσει τη Δανάη μέχρι να αλλάξει γνώμη και θελήσει να τον παντρευτεί.
Ο Περσέας του δείχνει το κεφάλι της Μέδουσας και αυτός μαρμαρώνει.
Με την ευχή του Δίχτυ ταξιδεύει στην πατρίδα του το όμορφο Άργος. Μετά από χρόνια επαληθεύεται ο χρησμός που θέλει να σκοτώσει ο Περσέας κατά λάθος τον παππού του.Ο Περσέας με την Ανδρομέδα θα ζήσουν πολλά χρόνια μαζί, θα κάνουν εφτά παιδιά και όταν πεθάνουν θα γίνουν αστερισμοί στον ουρανό.
Τέλος
Αυτή η παράσταση ήταν ο προορισμός για τα παιδιά του 5ου Δημοτικού Σχολείου Δράμας.
Και αυτό που ακολουθεί είναι το ταξίδι του.
Ακούω το παραμύθι και προσπαθώ να το φανταστώ.Κλείνω τα μάτια και το βλέπω μπροστά μου, ακούω τους ήχους του. Για να μπορώ να το αγγίξω σηκώνω μανίκια και πιάνω δουλειά!
Με απλά πράγματα όπως κόλλα , ψαλίδι, χαρτί μπορώ να φτιάξω ομοιώματα αντικειμένων του παραμυθιού και αυτό μου δίνει άλλον αέρα.Αφήνω λοιπόν όλη τη μιζέρια της καθημερινότητας με όλα τα δυσοίωνα σενάρια... τις ναυαγημένες προσδοκίες από λαθεμένες επιλογές... τις επίπονες συγκρούσεις και διαμάχες αποτέλεσμα του χάσματος των γενεών...τα θλιβερά μαντάτα για αρρώστιες και θανάτους και μπαίνω σε άλλη διάσταση.
Σαν να κλείνω την πόρτα σε όλα αυτά ...λες και είναι σε ένα δωμάτιο ,τα αφήνω πίσω μου και βγαίνω κάπου έξω σε μέρος φωτεινό , πολύχρωμο , ευωδιαστό, μελωδικό...ονειρεμένο.
Η φαντασία μου δεν ταξιδεύει απλώς , αλλά καλπάζει και την αφήνω να με στροβιλίζει με ταχύτητα, να με παρασέρνει. Η μια σκέψη ακολουθεί την άλλη και το παραμύθι χτίζεται και φτιάχνεται, διορθώνεται και βελτιώνεται σκέψη τη σκέψη , ιδέα την ιδέα. Μετά έχουν σειρά τα χέρια κόβουν, ράβουν, κολλάνε, πλάθουν, δημιουργούν και μέσα από τη δημιουργία νιώθω ακόμα ζωντανή, νιώθω σαν να έχω εγώ το μαγικό ραβδάκι που κάθε επιθυμία μου είναι γι΄αυτό διαταγή.
Ταξιδεύω στο χώρο και στο χρόνο ...χιλιάδες χρόνια πριν ...και ο μύθος ξετυλίγεται μπροστά μου ...ο Βασιλιάς του Άργους,πατέρας της Δανάης, και παππούς του Περσέα αποκτά σάρκα και οστά.
Τα μαγικά στοιχεία όπως η χρυσή βροχή, η περικεφαλαία που σε κάνει αόρατο,σανδάλια που σε βοηθούν να πετάξεις από τη μια και από την άλλη τέρατα με μάτια που σε μαρμαρώνουν,δράκοι,νύμφες, μεταμορφώσεις και ναι είναι ήρωας αυτός που διαλέγει το σωστό και ας είναι το πιο δύσκολο.Αυτός που δε διστάζει να παλέψει ακόμα και αν κινδυνεύει να πεθάνει.
Εγώ;Μια απλή θνητή τολμώ δειλά δειλά να ζωντανέψω έναν μύθο!Για άλλη μια φορά χρησιμοποιώ τα πινέλα μου για να φτιάξω σκηνικό...με λίγη χαρτοταινία και χρυσόχαρτο να δώσω την ψευδαίσθηση του μετάλλου,με μια περούκα και αφρώδη ρολά φτιάχνω το κεφάλι της Μέδουσας, λίγο τα φώτα αναβοσβήνω, μουσική και ένα δύο τρία πάμε...Δεν είμαι όμως μόνη μου.
Τι θα μπορούσα άλλωστε να κάνω μόνη μου! Έχω μαζί μου παιδιά.Τον Βασίλη,την Μένη, την Αθηνά ,την Ελένη,τη Δήμητρα, τον Ηρακλή,τη Βασιλική,την Παναγιώτα,τη Μαριαλένα,τη Γεωργία, την Κατερίνα, την Παναγιώτα, τον Παύλο,τον Βαγγέλη και το μικρό, μικρούλη μαθητή μου, το Λευτέρη. Τα παιδιά ξέρουν από παιχνίδια της φαντασίας.
΄Ετσι με τους συνταξιδιώτες μου ανοίγω τα φτερά μου και πετάω, πετάμε...πάμε στη Σέριφο...ολόισια στη χώρα των εσπερίδων...στην Αιθιοπία... στη μέση του ωκεανού και πάλι πίσω, για να κλείσουμε με το βλέμμα στον έναστρο ουρανό.
"Τι ωραίο τέλος αλήθεια!
Να γίνεσαι αστέρι στον απέραντο ουρανό!" Τι τύχη αλήθεια κάθε ευχή μου να γίνεται πραγματικότητα!
Κάθε όνειρο να ζωντανεύει μπροστά μου και σαν παραμύθι να μπορώ να λέω και να αισθάνομαι "Έζησαν αυτοί καλά ...αλλά εμείς καλύτερα!"
Κι αν έχει έρθει η άνοιξη
και όλα γύρω μου αλλάζουν,
κι αν όλοι γύρω μου φωνάζουνε
-κάτι μου λένε-
μα δεν ταράζομαι,
δεν τους ακούω, δεν ακολουθώ
να μη νιώθω ό,τι φοβάμαι,
να μην αγγίζω αυτό που με πονάει.
Κι όλο πιο μέσα ή πιο πέρα προχωρώ.
Ούτε ένα άγγιγμα.
Θέλω να φύγω, μα δεν τολμώ!
Μηχανικά οδηγάω, μηχανικά περπατάω,
όλα προγραμματισμένα
και ο χρόνος προχωρεί.
Τίποτα δε μ΄αγγίζει,
όλα τα προσπερνώ
και ο δικός μου κόσμος
όλο και πιο συχνά γίνεται ο πραγματικός μου
και το εδώ, απόμακρο, ξένο, απόκοσμο!
Γεμίζω το κενό μου με υποκατάστατα,
σκορπάω το χρόνο μου εδώ κι εκεί...
μα το σύννεφο
όπου κι αν πάω με ακολουθεί...
Όπως και να΄χει πάντα θα θυμάμαι πώς τα μικρά μου χεράκια φώλιαζαν μέσα στις στοργικές του παλάμες και μαζί έβρισκαν ζεστασιά στην τσέπη του χοντρού του σακακιού όταν βαδίζαμε μαζί σε ξένους δρόμους εγώ μικρή και αυτός στα μάτια μου ένας γίγαντας, ένας βράχος .
Έχασα τον φύλακά μου.Έσπασε ο βράχος μου , λύγισε και ο γίγαντάς μου! Αδερφέ μου!
Σου χαρίζω αυτήν την ανάμνηση .Πάρτην να την έχεις δική σου. Λυπάμαι που δεν πρόλαβες να χτίσεις δικές σου αναμνήσεις μα πιο πολύ λυπάμαι που δεν μπόρεσα αυτό το ένα και τελευταίο που μου ζήτησε να κάνω... Να σε προσέχω!
Κυκλοφορούν στα ζαχαροπλαστεία νόστιμα δε λέω και εμφανίσιμα δε λέω κάτι γλυκά cheesecake αλλά σε μικρό μικρούτσικο ποτηράκι.Ακόμη αναρωτιέμαι γιατί το κουταλάκι του γλυκού είναι πιο μεγάλο από το ποτηράκι;
Σκέφτηκα λοιπόν να το δοκιμάσω αλλά σε πιο χορταστική έκδοση.Και εκεί στους διαδρόμους του σούπερ ψάχνω για τέτοια ποτήρια.Μαζί μου είναι και η Παναγιώτα που της έχω εξηγήσει τι ακριβώς θέλω να κάνω.Δεν βρήκα όμως και έριξα βιαστικά στο καλάθι κάτι χάρτινα μιας χρήσης.Και μίλησε το παιδί και είπε :"Μαμά πώς θα το βγάλεις φωτογραφία να φανούν οι στρώσεις;"
Το μήλο κάτω από τη μηλιά δεν πέφτει; Γυρίσαμε αργά στο σπίτι και η μηλιά χώθηκε στην κουζίνα και τα μηλαράκια στις οθόνες. Έτριψα τα μπισκότα και τα μοίρασα, πρόσθεσα την κρέμα με λίγο στραγγιστό. και τέλειωσα με μαρμελάδα φράουλα.
Με τρεις κινήσεις είχα έτοιμο το γλυκό.Μα τα λόγια της Παναγιώτας με κινητοποίησαν και μου ήρθε η όρεξη για παιχνίδι παρόλου που ταυτόχρονα ετοίμαζα και άλλα πράγματα στην κουζίνα μου για την Πρωτομαγιά.
Σκέφτηκα λοιπόν να παίξω με μια λαχανί κορδέλα και μια κόκκινη πασχαλίτσα.
Όμορφα δεν είναι;
Σαν να ακούω τη μαμά μου:"Δε βαριέσαι βρε Μαρία!"
Αχ! Μαμά άλλα είναι αυτά που με κάνουν να πλήττω!
Έτσι στα γρήγορα τέλειωσα με τις ετοιμασίες και σας χαιρετώ!Πάω να πιάσω τον Μάη...
Καλή Πρωτομαγιά φίλοι μου!
