Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

ΑΝΤΙΟ ΑΡΗ

    Συναντηθήκαμε στο χωριό παραμονές Χριστουγέννων.Ήσουν δεν ήσουν ενός χρονών,μας έβλεπες και ξάπλωνες ανάσκελα περιμένοντας χάδια και παιχνίδια από τα παιδιά.Ένα γλυκό γλυκούτσικο σκυλάκι. Άφηνα τα παιδιά να παίζουν μαζί σου και προσπερνούσα από φόβο ... μη σε αγαπήσω, μη δεσμευτώ.Ήταν θυμάμαι μια βδομάδα που πηγαίναμε κάθε μέρα στο χωριό γιατί τα σχολεία ήταν κλειστά και κάθε μέρα ήταν σαν να μας περίμενες. Ένα αδέσποτο του δρόμου.Όταν η μαμά μου είπε πως σε κυνηγούσε για να σε σκοτώσει ένας γείτονας γιατί λέει του έπαιρνες τις παντόφλες, δε χρειάστηκε να με παρακαλέσουν πολύ τα παιδιά για πάρω την απόφαση και υπερβώ όλες τις ανασταλτικές μου σκέψεις. Έκανα πέρα τη λογική μου και εντελώς παρορμητικά και συναισθηματικά σε έβαλα στο αυτοκίνητο και σε έφερα σπίτι. 

   Έβαλα από την αρχή τους όρους μου και τις προϋποθέσεις για την παραμονή σου στα παιδιά.
"Ο σκύλος θα μείνει στην αυλή"
"Θα αναλάβετε τη φροντίδα του(τροφή,εμβόλια,γιατρούς)"
"Θα φροντίσετε την υγιεινή του"
Δεν ήξερα ακόμα πως μπορούσες να καταλάβεις τη γλώσσα μας.Για να σου πω την αλήθεια μου δεν περίμενα να παραμείνεις στο σπιτικό μας. Νόμιζα πως τα παιδιά δε θα άντεχαν και εσύ θα την έκανες με ελαφρά πηδηματάκια για άλλες γειτονιές.Προς μεγάλη μου έκπληξη εσύ έμεινες εδώ στο σπίτι, κοιμόσουν έξω στο πατάκι της πόρτας φύλακας πιστός.


Ποτέ δεν έκανες ζημία από αυτές που συνήθως τα σκυλιά κάνουν να μασουλάς,ή να κουβαλάς πράγματα από δω κι από εκεί.Ποτέ δεν λέρωσες τον  αύλειο χώρο ακόμα κι αν έπρεπε να περιμένεις μέχρι να σου ανοίξει κάποιος για να τρέξεις έξω να κάνεις την ανάγκη σου, κι ας δεν σε είχε κανείς μας εκπαιδεύσει γι΄αυτό. Μας προειδοποιούσες με το γάβγισμά σου μόλις περνούσε κάποιος από έξω.Και τι είχες ανάγκη;Λίγο φαγάκι, παιχνίδια και αγάπη!

     Σε είχαμε ελεύθερο και όταν κάποιο αυτοκίνητο σε χτύπησε ευτυχώς ελαφρά , η κτηνίατρος μας συμβούλευσε να σε δένουμε.Δεν μπόρεσες να συνηθίσεις το δέσιμο και μόλις έγινες καλά άρχισες πάλι τις βόλτες σου έξω από την αυλή.Σιγά σιγά ξεθάρρεψες ακολουθούσες τα παιδιά στο σχολείο και στα φροντιστήρια.΄Εκανες χαρούλες μόλις μας έβλεπες να γυρίζουμε σπίτι και χωρίς να το καταλάβουμε έγινες μέρος της οικογένειάς μας.Ήσουν κοινωνικός και όλοι σε γνωρίζανε με το όνομά σου και εδώ στη γειτονιά αλλά και ακόμα παραπέρα.
 
  Αν και εννιά χρονών ήσουν το ίδιο παιχνιδιάρης και χαδιάρης μέχρι την τελευταία μέρα που σε είδα.Εδώ και μια βδομάδα σε έχουμε χαμένο και σήμερα σε βρήκαμε μέσα στα χωράφια χωρίς πνοή από φόλα πεθαμένο.Όλοι σε πονέσαμε Άρη και σε θλίψη βουτήχτηκε το σπιτικό σου. Όλοι λυπηθήκαμε που  πέρασες μόνος σου τις τελευταίες σου στιγμές γιατί έτσι κάποιοι ασυνείδητοι το ήθελαν.Αλλά τι να περιμένεις από έναν κόσμο που δεν συγκινείτε από παιδάκια που πνίγονται δίπλα μας.


Πολύ λυπάμαι που δε θα είσαι πια εδώ να με υποδέχεσαι κουνώντας την ουρά σου,μα σαν μάνα λυπάμαι και με το θρήνο των παιδιών μου. Βούλιαξα στην υγρή θλίψη των ματιών τους που χάσανε τον φίλο τους τον καρδιακό , που δεν ήξερε να μιλά αλλά όλα τα καταλάβαινε.
   Αντίο Άρη μας! Πάντα θα σε θυμόμαστε! Πάντα θα έχεις μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας!