Εκεί που καταλαβαίνω πως κάτι δεν πάει καλά είναι όταν "αρχίζουν να ξεφυτρώνουν δουλειές εκεί που δεν τις σπέρνεις".
Έχει καιρό που πήρα δυο μικρές φόρμες για κέικ. Σήμερα όμως μια μέρα δίχως ήλιο -αυτό θα φταίει- σκέφτηκα :"Τι ωραία που θα ήταν αν τις δοκίμαζα!" Και μια και δυο τράβηξα κατά την κουζίνα μεριά
-σαν μαγνήτης ένα πράμα- και άρχισα τις αλχημείες μου.Ε! Καλά σάμπως είναι η πρώτη φορά που θα έκανα κέικ; Όχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι! Και σιγά το πράμα....χτυπάς τα υλικά και το πετάς στο φούρνο!
Μα τι λέτε τώρα !Βγήκαν στον πάγκο κορνέ με σχέδια και κρέμες , σοκολάτες και φρούτα διακοσμητικά!
Και είπα ας παίξω ! Και έπαιξα φυσικά, πασάλειψα κι όλας ένα πλυντήριο σκεύη μα ποιος νοιάζεται; Αφού το μαγικό ραβδί δώρο της νεραιδονονάς μου όλα τα βάζει στη θέση τους με μια κίνηση δεκαπέντε λεπτών. Μα και πάλι ώρες μετά το παιχνίδι άλλες σκέψεις επισκέπτονται το μυαλό μου.Εγώ σαν "καλή" οικοδέσποινα τις διώχνω ... μα είναι επίμονες και με ζαλίζουν.Βζίουν βζουν με τριβελίζουν.Κάνω πως δε βλέπω, πώς δεν τις ακούω...μα είναι αληθινό μαρτύριο αυτό ! Αφού είναι μπροστά μου ... έτσι να κάνω με το δαχτυλάκι μου και τις τσάκωσα!
Ξεφυσώ το τσουλούφι των μαλλιών μου μπροστά από τα μάτια μου! "Θα κάνω υπομονή" !Λέω από μέσα μου ! Ασκήσεις θάρρους κάθε πρωί πριν σηκωθώ από το κρεβάτι: "Είμαι νέα , έξυπνη και ωραία! Θα τα καταφέρω τον άθλο εις πέρας να φέρω!" Με μια κίνηση όλα τα σαρώνω ...μα όσο τσουλάνε οι ώρες της μέρας κάτι με βαραίνει και οι ώμοι πέφτουν, και τα πόδια σέρνονται και..... οι σκέψεις πολλαπλασιάζονται!!! Σαν να λέμε δηλαδή ότι σου φέρνουν στη μούρη ένα τέτοιο γλυκό και ενώ το θέλεις κολασμένα να λες και καλά αδιάφορα:" Δεν κατεβαίνει μπουκιά ευχαριστώ!"
Κάνω υπομονή λοιπόν συμπάσχοντας με τα παιδιά που δίνουν πανελλήνιες ... με κάποια παιδιά που ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία, που ενώ ένα ΠΡΕΠΕΙ τα βάζει να μελετήσουν κάτι "μελισσάκια" τα αποπροσανατολίζουν! Κουράγιο μαθητές της τρίτης Λυκείου ...Πώς τα καταφέραμε αλήθεια να βαφτίσουμε αυτή τη διαδικασία ως σταθμό στις ζωές των παιδιών μας και να της δώσουμε τόση μεγάλη αξία λες και είναι καθοριστική για το μέλλον τους; Πώς; Θύμα και θήτης ταυτόχρονα κι εγώ των περιστάσεων. Σταμάτησα να αντιστέκομαι και εκεί με βγάζει το κύμα μαζί με τα άλλα τα παπαγαλάκια να λέω ότι λένε ...να κάνω ότι κάνουν.
Άιντε Παναγιώτα και τον φάγαμε το γάιδαρο !Η ουρά μας έμεινε!
Έχει καιρό που πήρα δυο μικρές φόρμες για κέικ. Σήμερα όμως μια μέρα δίχως ήλιο -αυτό θα φταίει- σκέφτηκα :"Τι ωραία που θα ήταν αν τις δοκίμαζα!" Και μια και δυο τράβηξα κατά την κουζίνα μεριά
-σαν μαγνήτης ένα πράμα- και άρχισα τις αλχημείες μου.Ε! Καλά σάμπως είναι η πρώτη φορά που θα έκανα κέικ; Όχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι! Και σιγά το πράμα....χτυπάς τα υλικά και το πετάς στο φούρνο!
Μα τι λέτε τώρα !Βγήκαν στον πάγκο κορνέ με σχέδια και κρέμες , σοκολάτες και φρούτα διακοσμητικά!
Και είπα ας παίξω ! Και έπαιξα φυσικά, πασάλειψα κι όλας ένα πλυντήριο σκεύη μα ποιος νοιάζεται; Αφού το μαγικό ραβδί δώρο της νεραιδονονάς μου όλα τα βάζει στη θέση τους με μια κίνηση δεκαπέντε λεπτών. Μα και πάλι ώρες μετά το παιχνίδι άλλες σκέψεις επισκέπτονται το μυαλό μου.Εγώ σαν "καλή" οικοδέσποινα τις διώχνω ... μα είναι επίμονες και με ζαλίζουν.Βζίουν βζουν με τριβελίζουν.Κάνω πως δε βλέπω, πώς δεν τις ακούω...μα είναι αληθινό μαρτύριο αυτό ! Αφού είναι μπροστά μου ... έτσι να κάνω με το δαχτυλάκι μου και τις τσάκωσα!
Ξεφυσώ το τσουλούφι των μαλλιών μου μπροστά από τα μάτια μου! "Θα κάνω υπομονή" !Λέω από μέσα μου ! Ασκήσεις θάρρους κάθε πρωί πριν σηκωθώ από το κρεβάτι: "Είμαι νέα , έξυπνη και ωραία! Θα τα καταφέρω τον άθλο εις πέρας να φέρω!" Με μια κίνηση όλα τα σαρώνω ...μα όσο τσουλάνε οι ώρες της μέρας κάτι με βαραίνει και οι ώμοι πέφτουν, και τα πόδια σέρνονται και..... οι σκέψεις πολλαπλασιάζονται!!! Σαν να λέμε δηλαδή ότι σου φέρνουν στη μούρη ένα τέτοιο γλυκό και ενώ το θέλεις κολασμένα να λες και καλά αδιάφορα:" Δεν κατεβαίνει μπουκιά ευχαριστώ!"
Κάνω υπομονή λοιπόν συμπάσχοντας με τα παιδιά που δίνουν πανελλήνιες ... με κάποια παιδιά που ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία, που ενώ ένα ΠΡΕΠΕΙ τα βάζει να μελετήσουν κάτι "μελισσάκια" τα αποπροσανατολίζουν! Κουράγιο μαθητές της τρίτης Λυκείου ...Πώς τα καταφέραμε αλήθεια να βαφτίσουμε αυτή τη διαδικασία ως σταθμό στις ζωές των παιδιών μας και να της δώσουμε τόση μεγάλη αξία λες και είναι καθοριστική για το μέλλον τους; Πώς; Θύμα και θήτης ταυτόχρονα κι εγώ των περιστάσεων. Σταμάτησα να αντιστέκομαι και εκεί με βγάζει το κύμα μαζί με τα άλλα τα παπαγαλάκια να λέω ότι λένε ...να κάνω ότι κάνουν.
Άιντε Παναγιώτα και τον φάγαμε το γάιδαρο !Η ουρά μας έμεινε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου