Νόμιζα πως μπορώ τα ψέματα να ξεχωρίσω από τα αληθινά...Νόμιζα πως αντέχω τα δύσκολα...πώς είμαι έτοιμη ακόμα και αν πέσω, ακόμα και αν γδαρθώ, να σφίξω τα δόντια και να υπομένω τον πόνο...Νόμιζα πως όλα είναι δυνατά...Νόμιζα πως μπορώ να πετώ με ασφάλεια με τα φτερά της φαντασίας μου, πως μπορώ να εμπιστευτώ τη διαίσθησή μου...
4 ασπράδια τα χτύπησα μαρέγκα και έβαλα 80 γρ. ζάχαρη. Συμπλήρωσα τους κρόκους, 60 γρ αλεύρι και 50 γρ. κορν φλάουρ. Μου τη βάρεσε και αντί να κάνω την ανάμειξη με τη σπάτουλα και απαλά για να μη φύγει ο αέρας –όπως συμβουλεύουν οι Σεφ- πήρα το μίξερ και ως αντιδραστική ψυχή ανακάτεψα με μανία.
Άπλωσα στο ταψί με λαδόκολλα και έψησα σαν καλό κορίτσι στους 200 για 15 λεπτά. Το τύλιξα και το άφησα να κρυώσει για τόσο, όσο μου πήρε να διαγράψω τα τραγούδια που νόμιζα πως γράφτηκαν για μένα , και τα ηλιοβασιλέματα, και τις βροχερές μέρες και τα μελαγχολικά πρωινά και τα θολωμένα απομεσήμερα …υπερβολές… πάτησα αναίρεση και επέστρεψα στην κουζίνα.
Στα κουτουρού άπλωσα πραλίνα αλλά αντιστάθηκα στον πειρασμό να τη δοκιμάσω από το μαχαίρι. Έριξα άτακτα λίγα κατεψυγμένα φρούτα του δάσους και τύλιξα. Έλιωσα κουβερτούρα με λίγο βούτυρο, σκέπασα με αυτό τον κορμό και τράβηξα φωτογραφία.
Νόμιζα πως είναι δύσκολο γλυκό ο κορμός με παντεσπάνι …πως είναι δύσκολο να περιγράψω συναισθήματα που νιώθω… πως μπορώ να είμαι απόλυτη σε αυτά που πιστεύω… πως μπορώ να βαδίζω σύμφωνα με τους περιορισμούς που μου βάζουνε.
Νόμιζα πως δεν θα αντέξω να μη δοκιμάσω μια τέτοια ομορφιά...τα παράτησα και πήρα τον υπολογιστή στα γόνατα να ανταλλάξω μια κουβέντα με τα κορίτσια στο fb όπως κάθε βράδυ.Πήρα μαζί μου δουλειά από την κουκλοθεατρική γιατί νόμιζα πως στο σπίτι μου θα κάνω καλύτερη δουλειά στην κούκλα γίδα της Σταυρούλας.Με τα "παράθυρα" ανοιχτά έπεσα σε αυτό το τραγούδι...νόμιζα πως δεν το έχω ξανακούσει...
...αλλά το γνωρίζω.
Νόμιζα πως θα γράψω συνταγή για γλυκό κορμό με πραλίνα φουντουκιού...αλλά όταν ξεκινώ δεν ξέρω ποια μονοπάτια θα ανακαλύψω ...
Νόμιζα πως αν χαμογελώ στον καθρέφτη κάθε πρωί και αντικρίζω την ανατολή με αισιοδοξία δε θα με αγγίξει καμιά θλίψη, καμιά μοναξιά, καμιά απώλεια...
«Νόμιζα πως στην αγάπη οι καρδιές πετάν
Όμως δε μετρά η αγάπη αν δε ζεις το παν
Νόμιζα πως θα μου μάθει τι θα πει ζωή
Μα ήταν αίνιγμα το βράδυ , γρίφος το πρωί»
Μερικές φορές τα "νομίσματά" μας είναι κάλπικα ,αλλά αυτό δεν ακυρώνει σε καμία περίπτωση την ανεκτίμητη αξία των συναισθημάτων μας...Μην αλλάξεις ποτέ!Σ' αγαπάμε!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ ξέρω πως τα νομίσματα πάνε στην τράπεζα και τα συναισθήματα στην ψυχή!
ΑπάντησηΔιαγραφή