ΣΤΗΣΑΜΕ ΓΙΟΡΤΗ!

Οι ζέστες καλά κρατούν και το κύμα καύσωνα σαρώνει απ΄άκρη σε άκρη στην όμορφη Ελλάδα! Το πρώτο μου μπάνιο στη θάλασσα έμοιαζε με βουτιά σε θερμαινόμενη πισίνα. Σκέφτομαι τι τυχερή που είμαι που δε χρειάζεται να δουλεύω τέτοιες μέρες, που η δουλειά μου δεν είναι υπαίθρια που απολαμβάνω τον καφέ μου με θέα τη θάλασσα και μπορώ να χαλαρώνω τα μεσημέρια που σκάει ο τζίτζικας με την πολυτέλεια του κλιματιστικού.

Κατάφερα να μαζέψω τα παιδάκια μου γύρω μου! Η Παναγιώτα ήρθε από το νησί,η Ευρώπη επέστρεψε από το τροχόσπιτο της φίλης της και ο Μιλτιάδης γύρισε με ένα χάλκινο από τους πανελλήνιους του Βόλου. 

Η Ειρήνη είχε την ιδέα και όλοι τρέξαμε να την κάνουμε πραγματικότητα. Μικροί μεγάλοι βάλαμε το χεράκι μας και μέσα σε 2 ώρες ετοιμάσαμε μια υποδοχή που νομίζω θα θυμάται για πάντα. 

Επιτέλους ! Μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια….Για πόσο καιρό ακόμα; Τα παιδιά μεγαλώνουν. Έτσι γίνεται με τα παιδιά. Κάποια στιγμή φεύγουν από κοντά σου .Με αναστατώνει ακόμα και η σκέψη. Η ζωή μου η όμορφη η τακτοποιημένη σε κουτάκια η κατά πώς φαίνεται επιτυχημένη είναι να έχω τα παιδιά μου μαζί μου. Ότι και αν έκανα ΠΑΝΤΑ τα παιδιά ήταν μαζί μου ! Όπου κι αν πήγαινα.

 Ένα ταξίδι στην Κύπρο έχω μόνο να θυμάμαι που άφησα το Μιλτιάδη στη μαμά μου για 17 μέρες . Ο καημένος ήταν μόνο 3 χρονών ,μετρούσε με τη γιαγιά του κοτούλες μέχρι να επιστρέψω. Το θυμάται ακόμα και μου το λέει: «Τότε που με άφησες…» Ακούγεται στα αφτιά μου ως εγκατάλειψη ανηλίκου… Από τότε δεν το έχω ξανακάνει. Αλλά με φοβίζει η ιδέα πώς κοντεύει ο καιρός που τα παιδιά μου ανοίγοντας τα φτερά τους στον κόσμο της ενηλικίωσης θα χρειαστεί να με «εγκαταλείψουν» . Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς θα με κυριεύσει και όσο και αν γεμίζω το χρόνο μου με δράσεις και αντιδράσεις θα είμαι μια μαμά που την άφησαν μόνη. 

Με έναν αναστεναγμό προσπαθώ να διώξω τέτοιες σκέψεις. Ας οργανωθούμε !