Σάββατο 17 Μαρτίου 2018

ΑΝΤΙΟ...

  Η Άνοιξη στα πρώτα τα της βήματα απλώνει το πράσινο φόρεμά της στολισμένο από πιτσιλιές των ανθέων καρποφόρων  δέντρων.Το κίτρινο αγριολούλουδο της πικραλίδας φωτίζει τις ποικίλες αποχρώσεις του πράσινου που γεμίζει κάθε σπιθαμή από καφετιά χώματα.Ο ήλιος στήνει παιχνίδια με τα σύννεφα, πότε χαρούμενα κελαρυστά γελάκια ακούγονται και πότε άγριες φωνές και θυμωμένα γρυλίσματα!

  Μια Άνοιξη είναι σαν τόσες και τόσες άλλες που πέρασαν από τούτο τον τόπο.Μια φύση γεμάτη από καμπύλες γραμμές και τόξα.Που ενώ σου δίνει την αίσθηση της αρμονίας  του λείπει η συμμετρία.Που ενώ όλα φαίνονται τόσο όμορφα εκεί ταυτόχρονα συντελούνται στιγμές  άνθισης και αποσύνθεσης,  στιγμές ζωής και θανάτου!Όλα τόσο φυσικά και αβίαστα που τις περισσότερες  φορές  τα προσπερνούμε  χωρίς να τα παρατηρούμε... Μέχρι που πέφτει κάτι στην αντίληψη μας.

   Είμαστε τόσο πολυάσχολοι οι άνθρωποι, έχουμε απορροφηθεί στις δουλειές μας, στην εκπλήρωση των οικονομικών μας υποχρεώσεων, στον αγώνα της καθημερινής μας επιβίωσης, στην τακτοποίηση των οικογενειακών μας καθηκόντων...νομίζουμε πώς όλα είναι υπό έλεγχο...Ώσπου ... ένα πέταλο ξεκολλά από το σέπαλο του άνθους ...αιωρείται για λίγο απαλά στον αέρα και αφήνεται άψυχο και άηχο στο έδαφος...

Αν μπορούσα να παγώσω το χρόνο...να αλλάξω τα γεγονότα...να διορθώσω το λάθος...
Όμως δεν μπορώ...


 Αντίο Σωτήρη αγοράκι μου! Θα ξανασυναντηθούμε...

2 σχόλια: